Column | Terug de schoolbanken in

Met een rugzak vol ervaring. En een leesbril.

Zevenentwintig jaar. Mooi getal. Er zijn mensen die dit lezen die dat aantal in leeftijd nog hopen te halen. Voor mij is het de tijd tussen de middelbare en het hbo.

Kriebels. I kid you not. Op vierenveertigjarige leeftijd voelde ik weer helemaal de zenuwen van de eerste schooldag. En ook het enthousiasme van het nieuwe schrift en tig kleuren pennen, maar dat is een afwijking die ik altijd heb gehad. Daar waar ik twee keer per jaar de nieuwelingen welkom heet op onze school in mijn rol als onderwijsondersteuner, werd ik nu zelf welkom geheten.

Het is toch een soort van rare combinatie van déjà vu en préjà vu. Je herinnert je dingen die je nooit weer zult meemaken (de geur van Van Neerven of de humor van De Leuw – met L.E.U.W.) en je hebt tegelijkertijd een vaag voorgevoel van wat er gaat gebeuren. Onzekerheid. Aftasten. Eén stap tegelijk.

Ik had nooit eerder de kans om te gaan studeren. Het leven besloot dat onverwachte overhoringen, harde levenslessen zonder uitleg en een curriculum dat begon met de woorden: ‘Gefeliciteerd, het is een meisje’, een betere opleiding waren voor mij. En geleerd heb ik, hoor. Maarja, dat papiertje mist nog. En als je het echt wil maken in het leven, telt dat papiertje nog steeds keihard mee. Ongeacht wat de onzinfluencers heden ten dage de wereld in slingeren. Manifesteren kun je leren, je moet er alleen wel eerst ff wat voor doen.

En wat een ervaring is het! Het voelt alsof ik voor de tweede keer leer fietsen. Ik ben nu alleen niet afgeleid door Take That of populariteit, maar door mijn werk en mijn kinderen die op 1 november kerstliedjes luisteren en meezingen tijdens het douchen terwijl mama probeert deze tekst op papier te krijgen. Of me bellen omdat ze op dit moment zelf aan het afstuderen zijn.

Maar nu ik wekelijks met een kop koffie kletsend met mijn klasgenoten door de gangen van het schoolgebouw loop, voel ik het enthousiasme en de opwinding van deze nieuwe kans. Het gevoel van er niet bij horen heeft plaats gemaakt voor een gevoel van trots. En een gevoel van dankbaarheid dat het leven me eindelijk mijn langgekoesterde wens om psychologie te studeren gunt.

Dit keer niet met een rugzak vol boeken, maar levenservaring. En een leesbril.

*