Roza en Minkema ZIEN van alles | Vaderen

Lieve René,

Als ‘vaderen’ een werkwoord was dan had ik graag gevaderd. Rond mijn 32^ste kregen vrienden en collega’s kinderen. Mijn zussen hadden ook al kinderen, en ik was met liefde de oom met wie je leuke uitstapjes kon maken, zoals Artis, een pretpark of de bios.
Ik zal nooit de première vergeten van de speelfilm ‘Thomas & Senior, op het spoor van Brute Berend’, in het prachtige Tuschinski theater. Ik zat in de zaal met mijn 3 neefjes, en kreeg nogal wat belangstelling van andere kinderen, die achter ons zaten. Mijn neef Tako draaide zich om en riep streng: ‘Hou op! Hij is het niet!’ Aan het eind van de film moesten alle acteurs en actrices op het toneel komen om bloemen in ontvangst te nemen. Tja mijn neefjes konden toen niet volhouden dat ‘ik het niet was’. Maar ze waren super trots op hun oom.

In die periode leerde ik een cameravrouw kennen die samen woonde met haar vriendin. Ze hadden een kinderwens. Zij vroeg mij of ik donor wilde worden. Ik wilde daar goed over nadenken en na een tijdje kwamen de vrouwen bij mij op bezoek en we hadden een lang gesprek. Ik had allerlei vragen op papier gezet. Vooral ook om eerlijk en duidelijk te zijn.
De cameravrouw wilde wel dat ik een zekere rol zou krijgen in het leven van het aanstaande kind. De vriendin dacht er anders over. Ik begon te twijfelen. Ik vroeg aan de vriendin; ‘Stel dat de moeder om het leven komt, door een ongeluk of een andere verschrikkelijke gebeurtenis, wàt zou dan mijn rol als vader nog zijn? De vriendin was duidelijk: ‘Geen!’ De cameravrouw trok wit weg. Zij schrok zich rot. Ik ook. Ik had al visioenen gehad over schoolmusicals waarin onze dochter of zoon zou spelen…en dat ik dan in ze zaal zou zitten…

Aan dat soort dromen kwam meteen in die eerste ontmoeting al een einde. Ik ging niet ‘vaderen’. Het is ook nooit meer op mijn pad gekomen. Mijn neefjes hebben inmiddels zelf al weer kinderen, het leven ging door en ik ben naast oom, nu ook oudoom.

Liefs, Jan-Simon.

Wijze penvriend,

wat zal ik zeggen over het vaderschap. Gewenst of ongewenst. Of wel gewenst, maar niet in de omstandigheid om vader te (mogen) worden. Er zitten zoveel kanten aan dat woord ‘vader’. Sowieso heeft iedereen er een. En de mijne was een prachtexemplaar, uit een sterk geslacht. Hij heeft me vooral de schoonheid van kunst bijgebracht, naast natuurlijk een min of meer onbezorgde jeugd! Samen hebben we talloze musea, kerken en historische plekken bezocht. Hij heeft me de Griekse en Romeinse mythologie laten ontdekken en het oude Egypte. Wat een rijkdom! En dan komt de eigen fase van ‘huisje, boompje, beestje’, braaf in de traditie van de vaderen.

Samen met mijn toenmalige echtgenote drie prachtige zoons de wereld in geholpen. Trots op mijn ‘mannen’, hen begeleidt in het mens worden. Dappere strijders van ze maken… Soms angsten uitstaan, maar vaker zien hoe ze via vallen en opstaan uitgroeiden tot echte, zelfstandige kerels. En intussen ga je ook zelf verder op je ontdekkingstocht door het leven. Je laat je kinderen los, komt zelf ook los te staan. Ik stond (zo maar?) voor grote veranderingen en beslissingen. En daar was weer mijn vader, die mij niet afwees om wat ik bleek te zijn, maar die zijn zoon bleef omarmen. En met hem kon ik het leven weer aan. Dat ik hem moet missen is nog steeds een verwerkingsproces. En dat ik nu niet de (groot-)vader kan zijn, die ik zou willen zijn, verdriet mij zeer. Maar, zoals jij ook weet en ervaren hebt, Jan-Simon, het leven kan soms verrassende wegen inslaan.

Ik blijf mijn vadergevoel koesteren. En sinds kort is er in mijn leven een lieve jonge vrouw, die ik zie als ‘dochter’. Hoe mooi en onverwacht, ben ik toch een beetje extra ‘vader’. En voor mijn jongens was onze beste vriendin, Tante Will, die ongewenst moederloos was, een echte tweede moeder. Wij hadden naast Vader-en Moederdag ook elk jaar een Tante Will-dag. Dus wie weet…. En het mooie is, vriend, in jouw wijze en lieve woorden voel ik af en toe ook een goede vader.

Dikke zoen, René