Kadeem van de Pol startte enkele jaren terug via MEIJT. een actie om geld in te zamelen voor dakloze LHBTIQ+ jongeren. Hij had een verhaal gelezen in de Roze Brieven van Splinter Chabot die hem zo had aangegrepen dat hij iets wilde doen.
Ook de inspiratie voor de actie Tell Me About It... kwam van dit verhaal.
Met goedvinden van Splinter kunnen we dit aangrijpende verhaal publiceren. Het verhaal is waargebeurd, de namen zijn fictief.
Helaas krijgen we bij ZIEN nog regelmatig meldingen van soortgelijke strekking.
De groep vrienden liep uitgelaten over de brug richting het centrum. Richard kletste vrolijk met zijn vrienden.
Iedereen kent wel die ene jongen, een jongen die je eigenlijk gelijk mag op het moment dat je hem ziet. Richard was zo’n jongen. Een echt mensenmens, altijd mensen om zich heen, en had hij die even niet was hij aan het bellen met diezelfde mensen. Mensen zeggen wel dat ze hulp aanbieden, maar als je echt ergens mee zit, vallen de meeste weg. Richard was er.
Die middag in de stad was het gezellig. Richard had eerst met zijn vrienden wat gegeten en waren daarna op een terrasje beland.
Joris was de beste vriend van Richard. Waar Joris was, was Richard en andersom. Mensen die ze minder goed kenden dachten wel eens dat ze een setje waren, maar de vriendschap was al sinds de jonge jaren zo hecht. Ze kenden elkaar door en door. Joris kende ook het gevecht wat Richard voerde. In tegenstelling tot Joris, was Richard wel homoseksueel. Het gevecht met het gevoel en het geloof was echter iets wat Richard enorm moeilijk vond.
De vader van Richard was een autoritaire man en zeer gelovig. Een man waarbij het geloof op de eerste plek verscheen en pas daarna het gezin. De moeder van Richard was zeer trouw aan haar baas evenals de broers en zus van Richard. Het gezin diende vader en vader diende het geloof. En alles wat daarbuiten viel, was zondig.
Richard was wel echt de Benjamin van de familie. Een nakomertje ook. Tussen hem en zijn zus, zat 6 jaar verschil.
Zoals Richard over het gezinsleven sprak, vonden zijn vrienden eigenlijk heel bizar en werd niet begrepen. Vooral niet door Joris die een vrije opvoeding had. De vriendengroep kwam regelmatig bij Joris over de vloer. Zijn moeder vond dit ook gezellig en gedroeg zich als een soort moederkloek en zorgde dat de groep het aan niets ontbrak. Richard voelde zich altijd erg thuis bij Joris en hij kwam er ook vaak.
Die middag was Richard anders. Naarmate de dag vorderde, werd hij stiller en verscheen in zijn voorhoofd een frons. Joris sloeg een arm om hem heen. De jongen die Richard had leren kennen bleek iets meer dan alleen maar leuk, waardoor het gevoelsgevecht groter was geworden.
Richard keek Joris aan met tranen in zijn ogen. Richard knikte, hij moest het vanavond aan zijn ouders vertellen. Zwijgzaam liepen ze terug naar het station en nog steeds even zwijgzaam reisden ze terug naar huis. Joris maakte zich zorgen om zijn vriend, alleen wist hij ook dat hij niet kon helpen bij dit gevecht. Dit moest hij zelf doen. Hij kon er alleen voor hem zijn als hij iemand nodig had.
Het was even na acht uur toen de deurbel bij Joris ging.
Richard leunde tegen de deurpost. Een straaltje bloed langs zijn linkerslaap. Om zijn rechteroog verscheen een zwart-blauwe rand. In zijn ooit witte shirt zaten bloederige vlekken en op de rug waren striemen zichtbaar. Zijn neus stond scheef en uit de scheur in zijn bovenlip druppelde bloed. De geschrokken Joris ondersteunde zijn vriend en hielp hem naar binnen. Richard liet zich voorzichtig om een stoel zakken. Zijn gezicht vertrok van pijn en hij begon enorm te huilen. “Ik heb geen ouders meer” zei hij zachtjes met trillende stem.
Joris huilde met hem mee. De onmacht, de woede hij kon het moeilijk in bedwang houden. Hij troostte zijn vriend zonder iets te zeggen.
Toen de eerste schrik was verdwenen begon hij de wonden te verzorgen. Vol walging hielp hij Richard uit zijn shirt. Op de rug zaten rood-blauwe strepen en op zijn buik was een rode plek ontstaan. Joris kon zijn tranen niet meer bedwingen en huilde zacht om het geweld wat zijn vriend was aangedaan. Die avond week Joris niet van de zijde van Richard. Zoveel verdriet, zoveel pijn. Joris voelde dat hij zijn beste vriend aan het verliezen was. Uiteindelijk viel Richard op de bank in slaap en durfde Joris ook naar bed te gaan.
De volgende ochtend kwam Joris na een onrustige nacht weer beneden. Op de bank lag de deken die hij die avond ervoor over Richard heen had gelegd. Keurig opgevouwen.
Er lag een briefje op. “Je was mijn beste vriend, ik hou van je”
Joris liet zich op de bank zakken. Hij hoorde sirenes buiten en liet zijn tranen de vrije loop. Hij wist dat de sirenes niet op tijd zouden zijn...
Bij de crematie waren alleen zijn vrienden aanwezig. Op de kaart stond: Hij kwam de waarheid onder ogen en verloor...
*
Praten helpt!! Lees hier alles over de actie Tell Me About It...
Heb je meteen hulp nodig bel dan 113 (normale terief) of 0800 113 (gratis) of kijk op de site https://www.113.nl/
Klik hier als je meer wil weten over de boeken van Splinter Chabot
Reactie plaatsen
Reacties