Waarom is dat nou nodig?

Nou, dat zal ik je vertellen.

Maandagochtend. Dampende koffie. Lachende collega’s. Weekendverhalen. Mijn kleurrijke foto’s staan ook nog vers in het geheugen. Mijn feestje van liefde en regenbogen op social media. Ik meng me in de gesprekken. Aan wie het maar horen wil, vertel ik enthousiast over mijn fantastische weekend. De glitters die dit weekend nog prijkten op mijn wangen, zijn inmiddels als glinsteringen terug te vinden in mijn ogen. Maar toch steeds weer die vraag: Waarom is dat nou nog nodig?

Nou, dat zal ik je vertellen. De verhalen zijn legio. De oude homoseksuele man met tranen in zijn ogen, voor het eerst onderdeel van een geheel tijdens zijn eerste Pride. De biseksuele student die de parade oversloeg, bang voor de foto’s op social media en het oordeel van haar ouders. Het kleine meisje met glitters en regenbogen op haar wangen, dat straalde van geluk, maar nog niet begreep waarom haar lichaam op dat van een jongetje lijkt.

En de vrouw die zichzelf wegcijfert voor een gezin, zonder de ruimte om haar eigen dromen te ontdekken. Elk gesprek, elke ontmoeting, steeds weer een bevestiging waarom Pride nog steeds nodig is. Verhalen van strijd. Verhalen van hoop. Verhalen van boosheid en verdriet. Maar bovenal verhalen van liefde en verbinding.

Sorry, afgeleid.

Een verontwaardigd berichtje van een collega op de chat. Ik voel de boosheid als vlammen vanuit mijn binnenste omhoog komen. De tranen prikken in mijn ogen. Na een stevige wandeling blijft intens verdriet over. Een symbolische daad van haat en een hele dikke middelvinger naar de queer community. Na zo’n vreugdevol weekend en midden in de volle glorie van Pride maand, heeft iemand op onze prachtige Zernike campus een regenboogvlag in de fik gestoken.

Wat was de vraag ook alweer?  Dit is het antwoord.

Daarom!!

*