Roza en Minkema ZIEN van alles | Lopen

Lieve penvriend René,

Kort geleden maakte ik een strandwandeling, samen met een veel jongere vriendin.
Zij wees naar een strandtentje in de verte. ‘Zullen we daarheen lopen?’
Ik keek eens goed en probeerde de afstand in te schatten. ‘Het is niet ver,’ zei mijn vriendin.

Ik twijfelde. Voor haar is niets te ver. Zij heeft een topconditie. Ik wilde mij niet laten kennen dus we gingen op pad.
Halverwege dacht ik al aan de terugweg, maar goed dat zou ik dan later wel zien.
Ik stapte dapper door.
‘Gaat het?’
Ik knikte en probeerde mijn gehijg een beetje in te tomen.

Het uitzicht was geweldig. De zee behoorlijk onrustig. Er stond een pittig windje en ik bleef even stilstaan om te kijken naar een aantal windsurfers. Wat zag dat er toch aanlokkelijk uit.
‘Als ik nu jong was, zou ik dat ook willen leren,’ riep ik. Ik moest een flinke stem opzetten, we hadden wind tegen.
Mijn vriendin stak een duim om hoog en liep verder.
Ik probeerde de moed er in te houden door te bedenken dat ik straks de wind in de rug zou hebben. Ook dacht ik aan warme chocolademelk en appelgebak.
Het was druk bij de strandtent. Er stond een kleine rij. Het zou ongeveer 10 minuten duren voordat er binnen plaats zou zijn. Mijn vriendin ging in de rij staan, en ik zeeg neer op een gemakkelijke strandstoel. Heerlijk, ook al was het fris.

Na enkele minuten bleek er al een tafel voor twee vrij te zijn. Achter een enorm raam met uitzicht op de zee. Wat een heerlijkheid. Het appelgebak was op, maar ze hadden nog meer dan genoeg bitterballen. Altijd een goede tweede.
Ik genoot van de traktaties en liet mijn gedachten nog eventjes gaan.
-Wat gek toch dat wandelen op je drieënzeventigste een dingetje is, voor mij dan. Mijn artrosereuma speelt me altijd parten op de momenten dat het niet uit komt. Vroeger kon ik urenlange wandelingen maken. Net zo
makkelijk. En tegenwoordig…Ach niet zeuren Mink…Je loopt nog, ook al is het dan niet meer als een kieviet-

een sportieve groet, Jan-Simon.

Hai, die Jan-Simon, dappere stapper!

Wat een bijzondere bezigheid is dat, hè, wandelen. “Kom we gaan een blokje om. Gezellig.”
Of we lopen even naar de bakker voor wat lekkers.
We maken een strandwandeling of een boswandeling of een nachtwandeling. We lopen wat af. Voor de gezelligheid, met of zonder doel. Alleen of met z’n tweetjes of met een groepje of de wandelclub. Zoals jij met die doorstappende vriendin!

En natuurlijk, als ons een worst wordt voorgehouden: een lekkere appelpunt met slagroom, een portie bitterballen of … , dan gaan we er zeker voor, toch?!! En wie wandelt die roest niet vast achter de geraniums. Op onze leeftijd is beweging broodnodig.

Maar het wordt ook vaak moeizamer: artrose in je botten, chronische vermoeidheid, versleten knieën, enz., enz.!
En maar mopperen, zuchten, zeuren…. Ik ook, hoor!
Hoe heerlijk het eigenlijk ook is. Ik hou van de frisse zeelucht, de geuren van een herfstig bos, de open horizon van een weidelandschap!
En ook tijdens mijn afgelopen vakantie: heerlijke wandelingen gemaakt door een exotische omgeving. In de bloedhitte, dat wel….. Afzien, maar toch genieten!

Dus, je hebt gelijk als je zegt: niet zeuren, je loopt nog, al is het niet als een kievit!
Daarom mijn lieve, niet zo sportieve, maar wel levenslustige groet,

René.

P.S.

Binnenkort samen de avondvierdaagse lopen? Wel de kortste afstand 😉