Column | Blijf gewoon met je tengels van mijn stok af

Waarom zijn sommige mensen zo brutaal?

99% van de tijd zijn mensen heel behulpzaam als ik met mijn taststok loop. Mensen vragen of ik hulp nodig heb en de buschauffeur controleert of ik wel in de juiste bus zit. Helaas kent onze maatschappij ook rotte appels die schijt hebben aan gebruikelijke omgangsnormen.

Bij het uitstappen uit de trein pakte een vrouw onderhands mijn stok beet om eerder uit te kunnen stappen, en mij dus tegen te houden. Na mijn geïrriteerde opmerking ‘U hoeft mijn stok niet vast te houden, mevrouw’ zei ze: ‘Dat ging per ongeluk’. Ik ben rustig gebleven, maar had haar eigenlijk wel een duw opzij willen geven. ‘Blijf gewoon met je tengels van mijn stok af’ zei het stemmetje in mijn hoofd. Inmiddels waren wij bij station Gouda en was ze voor mij uit de trein geglipt. Verward bleef ik dit scenario in mijn hoofd afspelen in de hoop erachter te komen wat er nou echt gebeurd is.

Wat was het doel van deze mevrouw? Terugdenken aan deze interactie zorgt alleen maar voor meer vragen: Deed ze dit om eerder uit te kunnen stappen? Wilde ze kijken of ik wel echt slechtziend was? Wist ze niet dat dit een blindegeleidestok is? Waarom deden omstanders niets? Ik probeer mij zo goed mogelijk in haar te verplaatsen, maar dit lukt niet. Het lukt gewoon niet om mij in te leven in zulk brutaal gedrag.

Daar zat ik dan, mijn billen knijpend alsof mijn leven ervan afhing, terwijl de trein zich langzaam naar het station voortbewoog. En toen gebeurde het. Ik zag die man met zijn taststok, een vertrouwd gezicht in de dagelijkse forenzenroutine. Maar vandaag was geen dag voor een vriendelijk ‘hallo’ en een beleefd ‘mag ik er misschien even langs’.

Nee, vandaag was een race tegen de klok. Een race waarin ik wanhopig probeerde de toiletten op het station te bereiken voordat mijn lichaam zijn eigen, minder subtiele route zou kiezen. Dus daar, in mijn moment van nood, greep ik naar zijn taststok, niet om zijn veiligheid te testen, maar om mijn eigen waardigheid te redden.

Natuurlijk, zijn verontwaardigde opmerking – ‘U hoeft mijn stok niet vast te houden, mevrouw’ - was begrijpelijk. Maar op dat moment kon ik me niet bezighouden met etiquette. Ik moest de strijd tegen mijn opstandige darmen winnen.

Dus ja, misschien was het ongepast. Misschien was het brutaal. Maar soms moet een mens keuzes maken die anderen misschien niet begrijpen. Ik was tenminste wel op tijd op het toilet.

*