GeZIEN | Ik zal zien

Waarin de kijker ervaart hoe het voelt als je zicht opeens weg is 

Is het mogelijk om een visuele beperking te accepteren? Ik denk dat het antwoord op deze vraag ‘nee’ is. In de meeste gevallen lukt het ons echter wél om de handicap te aanvaarden. Ook in de film Ik Zal Zien vormt dit thema de rode draad van het verhaal. Aiko Mila Beemsterboer speelt de zeventienjarige Lot, die na een vuurwerkongeluk blind wordt, met een verwaarloosbare restvisus in één van haar ogen. Vanaf het moment dat het vuurwerk in haar gezicht ontploft, word je als kijker meegenomen in een moeizaam aanvaardingsproces. 

Gedurende de hele film lijkt Lot vast te houden aan het idee dat (een deel van) haar zicht zal terugkeren: Ik zal zien. Tegelijkertijd zet ze kleine stapjes om binnen de maatschappij te kunnen functioneren als blinde: lopen met een taststok, het leren van braille en het omgaan met emoties. De nadruk ligt sterk op haar gevoelens en de dingen die ze niet meer kan. Terwijl haar vrienden doorgaan met hun leven, worstelt zij met ‘normale’ vaardigheden zoals eten met mes en vork. 

Uiteindelijk zorgt het revalidatietraject ervoor dat ze — voor zover mogelijk — weer zelfstandig wordt. Ondanks de vooruitgang die ze boekt, blijft ze rouwen om het feit dat ze nu (maatschappelijk) blind is. Dit uit zich onder andere in dromen waarin ze haar volledige zicht terug heeft. 

Tijdens het kijken van de film kon ik mij erg goed verplaatsen in Lot, door vergelijkbare ervaringen. Het slechtnieuwsgesprek waarin de oogarts haar vertelde dat ze nagenoeg blind is, zorgde bij mij bijna voor traantjes. Hoewel bij mij de boodschap was dat ik maar een vriendin met een rijbewijs moest gaan zoeken, voelde het nieuws vergelijkbaar. Het voorgevoel dat je had over je handicap wordt op dat moment bevestigd. Mijn diagnose — Opticus Atrofie — werd ook gesteld op zeventienjarige leeftijd. Zo’n boodschap sluit deuren. De hoop om ooit je rijbewijs te halen, is opeens helemaal van de baan. Natuurlijk wist je eigenlijk al dat dit vrijwel uitgesloten was, maar je blijft hopen… 

Daarnaast herken ik ook de dromen waarin je even geen visuele beperking hebt, waarna je wakker wordt met de gedachte: Ik ben nog steeds slechtziend. Leven met deze handicap vraagt veel weerbaarheid, zelfstandigheid en doorzettingsvermogen. Dat wordt mooi weergegeven in de film, waarbij de kijker wordt verleid om zich in te leven in Lot. 

Veel mensen vragen mij vaak om uit te leggen wat ik nu zie, om zich daarin te kunnen verplaatsen. Dan komen we erachter dat het voor mij ontzettend moeilijk is om dit goed te verwoorden, en voor de ander lastig om te begrijpen. Ik Zal Zien slaagt er goed in om dat inlevingsvermogen te prikkelen: door ons te laten zien wat zij ziet, te laten voelen wat zij voelt en haar aanvaardingsproces van dichtbij te volgen. 

Deze film is echt een aanrader voor iedereen die zich wil verplaatsen in een meisje dat door een (vuurwerk)ongeluk blind wordt. De film is mooi, emotioneel en realistisch. 

*

Voor meer informatie en de trailer van de film klik hier.