Column | Witte koloniale fantasie?

Foto: Collectie Dushi Curaçao

Of is luisteren naar de bevolking toch beter

Als columnist met een focus op maatschappelijke en culturele thema’s, kijk ik met interesse naar de ophef rond de film “Dushi Curaçao”. De kritiek dat de film Curaçao reduceert tot een "witte koloniale fantasie" raakt aan een breder debat over representatie en "culturele toe-eigening".

Ik begrijp de zorgen. Het is frustrerend als een plek met een rijke geschiedenis en levendige cultuur wordt teruggebracht tot een exotisch decor voor een Nederlands liefdesverhaal. Maar tegelijk vraag ik me af: waarom wordt de stem van de lokale bevolking hier niet als leidend gezien? Curaçao verwelkomt de film met open armen, waarschijnlijk omdat het kansen biedt voor toerisme en lokale werkgelegenheid. Zijn wij dan de juiste personen om daar een oordeel over te vellen? 

Een vergelijkbare discussie ontstond rond The White Lotus op Hawaï. Critici wezen erop dat de serie de lokale bevolking marginaliseerde. Toch kwam veel kritiek niet van de eilandbewoners zelf, maar van buitenaf. Wie bepaalt wat problematisch is? 

Dat betekent niet dat we filmmakers een vrijbrief moeten geven. Verhalen moeten recht doen aan de cultuur en geschiedenis van een plek. Maar als een gemeenschap zelf geen bezwaar heeft – of de voordelen zwaarder vindt wegen dan de nadelen – moeten wij dan koste wat kost een probleem creëren? 
Als een film als Dushi Curaçao uiteindelijk bijdraagt aan een gesprek over representatie en respect, dan heeft het op z’n minst iets in beweging gezet en dat is precies wat je zou willen bereiken met zo'n film.

*