ZIEL | Beestachtige connectie

Wanneer je ZIEL de dieren vindt

Toen Danny me vroeg of ik iets wilde bijdragen aan ZIEL, heb ik lang getwijfeld over het onderwerp. Er zijn zoveel dingen die ik moeilijk kan verklaren, maar die me toch tot in mijn diepste zijn raken. Zoals de ongrijpbare gevoelens die ik soms ervaar, maar ook de sterke connectie die ik met zowel mensen als dieren kan voelen. Ik hoor je denken: "Dieren? Hoe kun je nu een zielsconnectie hebben met dieren?"

Maar eigenlijk ligt die connectie met dieren dichterbij dan je denkt, alleen staan veel mensen er niet voor open. Als je echter eeuwen terug gaat naar bijvoorbeeld de Native American Indians, die stonden bekend om deze connectie. Ze gebruikten ze zelfs in de namen van de stamleden denk aan Sitting Bull, Crazy Horse, Black Hawk.  Ze onderstreepten hiermee de diversiteit binnen een stam, want dat was de enige plek waar een Geel Paard een Beer en een Grote Havik in vrede met elkaar leefden. Waar men respect leerde voor mens, dier en natuur.  

Het grappige is dat, wanneer je mensen vraagt in welke vorm ze zouden willen reïncarneren, ze vaak voor een dier kiezen. De vlinder is een bekend symbool: veel mensen zien dit kleine mooie diertje na het overlijden van een dierbare. Ook vogels, zoals uilen, duiven en buizerds, worden vaak genoemd als begeleiders van de ziel.

Enkele jaren geleden verloor ik plotseling mijn beste vriend. Zonder afscheid werd hij uit het leven gerukt. De laatste keer dat ik hem sprak, enkele maanden voor zijn dood, hebben we samen ontzettend gelachen. Maar we hadden ook een serieus gesprek over de dood. Hij was er niet bang voor, maar had wel een wens: terugkeren als ree. Het leek hem geweldig om vrij te kunnen rennen door het bos, iets wat hij nooit echt kon doen, omdat hij altijd een beetje kreupelde.

De avond dat een gezamenlijke vriend me belde met het nieuws, leek de grond onder mijn voeten weg te zakken. Ik was compleet uit het veld geslagen. Het verdriet was onbeschrijfelijk, en de vraag 'waarom' bleef maar door mijn hoofd spoken. Die nacht kon ik niet slapen en zat ik vroeg in de ochtend op de bank, hopend dat een slechte film me wat rust zou brengen. Toen ik de gordijnen opentrok, stonden er twee reeën in de voortuin. Onze tuin is klein, omheind met een hekje en alleen via een smalle stoep te bereiken, maar daar stonden ze, rustig grazend. Hoe bizar ook.

Ze keken op en staarden me aan, alsof ze iets wilden zeggen, voordat ze langzaam de tuin verlieten. Toen ze de tuin uitliepen en naar het grote grasveld voor het huis wandelden, keek de kleinste ree nog één keer om. Pas toen zag ik het: het liep mank. De tranen stroomden over mijn wangen. Het afscheid dat ik nooit had kunnen nemen, werd me op dat moment alsnog gegeven.

*