Roza en Minkema ZIEN van alles | Verhuizen

Hoi bezige brievenvriend,

Had het de afgelopen tijd nogal druk met het leegruimen van mijn studio, de repetitieruimte van mijn eigen theatergroep. Voorlopig huur ik even geen nieuwe studio. Dus heel veel beslissingen nemen, veel langgekoesterde lievelingen toch echt wegdoen. Keuze: marktplaats, rommelmarkt of vuilnisbelt. Mijn hele theaterhistorie komt voorbij. Van elk stuk is er wel iets dat door mijn handen gaat. Een totaal decor moest ergens kunnen worden opgeslagen, want door omstandigheden gaan we het volgend jaar spelen. Gelukkig! 

Nu stop ik even met zeuren en opsommen enz. enz.

Op mijn overdekt terras in mijn kleine stadstuin zit ik lekker rustig nu. En ik mijmer over werkwoorden als verhuizen, verplaatsen, weggaan… en denk: Ben blij, dat je nu eindelijk een eigen plek hebt, een verblijfplaats. René, je verhuist niet, je blijft. En oh, wat ontroert mij die gedachte. En ik denk ineens aan al die kleurrijke foto’s van jouw aangename verblijfplaats en jouw heerlijke tuinplekken rondom.

Ja, denk ik, ik ga dit huis meer en meer van mezelf maken. De vijver uitbaggeren, het perkje voor het huis onkruid- en zwerfvuilvrij maken. Heb net een mooie grassoort bij de LIDL gekocht, een koopje, naar jouw voorbeeld. Er komen weer goudvissen in mijn leven, al zullen die namaak-exemplaren na de opvoering van volgend jaar november hier een plekje krijgen. Allerlei theaterrekwisieten gaan mijn stekje mijn kleur geven. Mijn besluit staat vast: ik verhuis niet, ik blijf! Wat een besluit. Ik hoop, dat je gauw beter wordt, lieve vriend. 

Dank voor jouw lezend oog. 

Tot schrijfs ❤

Hallo lieve verhuizer,

Toen ik, ruim vijfendertig jaar geleden, het huis kocht waarin ik nu woon was dat om meerdere redenen. Een grote tuin, fijne kamers en een enorme zolder die mijn atelier zou gaan worden. Ik kocht een paar grote tafels en rekken om verfspullen etc. in te zetten.
Maar allereerst begon ik aan de verbouwing van het huis. Ik maakte een nieuwe keuken met oude bouwmaterialen, zoals een honderdjarige gootsteen uit Frankrijk. Ik decoreerde de wanden met eigen mozaïekwerk. Dit deed ik allemaal tussen het echte werk door (het schrijven van teksten en dialogen). Het bleek allemaal veel tijd te nemen.

Ook de rest van het huis werd betimmerd, geschilderd en gedecoreerd. Toen alles uiteindelijk af was, kwam het atelier weer ‘in zicht’. Ik ging woondingen maken: Kastjes, schemerlampen, kandelaars, en leuke hebbedingen om te verkopen. Dàt, en elke zondag een kofferbakmarkt, heeft mij door de soms barre tijden heen geholpen. Het schrijven was niet altijd een vetpot.

De laatste paar jaren heb ik ook weer veel geknutseld: Heiligdommekes en Miniatuurtjes. Over de verkoop had ik beslist geen klagen, het liep als een trein. Vaak kon ik boekenuitgaven bekostigen van de opbrengst. Dat was heel fijn. Maar: de artrosereuma, die ik reeds op mijn vijftigste cadeau kreeg, speelt sinds corona meer en meer op. Mijn handen doen vaker en heftiger zeer. Ik moet dus noodgedwongen wat minder vaak ‘Aan den Knutsel’.

En daar komt het woord ‘verhuizen’ weer op de proppen. Mijn atelier staat vol, vol, vol, met spullen waar ik nog eens iets mee moet doen!!! Als ik alles af wil maken wat er op zolder staat te wachten moet ik 120 worden. Dat gaat niet gebeuren, dus ben ik de laatste tijd ook aan het verhuizen geslagen. Spullen die ik had gekocht in de kringloop (om iets moois mee te doen!) gaan weer terug naar de kringloop. O hoe moeilijk is het kiezen! Wat wel en wat niet! Bij elke keuze denk ik: ‘Word ik 120? Dacht het niet. Dus weg er mee.’

Lieve groet, tot volgende maand schrijfvriend.