ZIEL | De luxe van spiritualiteit

Hoe verkoop ik dat!

Toen me gevraagd werd om een stuk te schrijven voor het onderdeel ZIEL op dit platform, begreep ik wel dat ik wellicht een herkenbaar stuk kon schrijven over de zoektocht naar mezelf. Of misschien dat ik het leven zo kon duiden dat de wereld om ons heen altijd een spiegel is van de wereld in ons. Ik zou kunnen verhalen over mijn omzwervingen in emotioneel lichaamswerk, meditatieweken, stilte retraites, familie-opstellingen of de systeemtherapie die me allemaal dichter bij mezelf hebben gebracht. Ik zou kunnen uitweiden hoe de zoektocht naar jezelf een verslaving kan worden waarin je steeds meer verlangt naar nog diepere betekenis om uiteindelijk te concluderen dat ook het ego zijn verlokkingen hierin kent en dat we graag de wedergeboorte zijn van een Egyptische Farao of Adellijke wijsgeer en dat we als ziel al zoveel paden hebben doorkruist. Ik kan wellicht wat delen over de Kracht van het Nu (Eckart Tolle) om vervolgens bescheiden toe te geven dat ik dat zo vaak nog niet weet te integreren. Ik zou in alle openheid kunnen vertellen waar mijn angst vandaan komt om me werkelijk met een man te verbinden en hoe ik daar nu wat meer inzicht in krijg…

En dan beschouw ik de wereld. ‘De meeste mensen deugen’. Dat boek kreeg ik van mijn moeder die begreep dat mijn wereldbeeld en mijn beeld van de gemiddelde mens niet zo positief was. Dat boek heeft geholpen, maar nog altijd heb ik het idee dat de spirituele weg die we als mensheid zouden kunnen bewandelen, nog honderden jaren achter loopt op de technische ontwikkelingen en mogelijkheden die veel meer wijsheid vragen dan we nu bezigen.
Hoe kan ik mediteren over mijn rust, het loslaten van pijn, oud zeer en intuïtieve ontwikkeling, wanneer er zo’n keihard rechts beleid en zondebokpolitiek wordt uitgerold in Nederland? Alsof het slechte beleid omtrent asielaanvragen, de waardeloze wijze waarop de woningnood jarenlang is aangevlogen, allemaal de schuld is van migratie. Waarom is een rel bij Ter Apel tussen getraumatiseerde mensen heftiger dan de hersenloze toestanden rondom voetbalwedstrijden?
Hoe kan ik een stilte retraite doen terwijl ik in mijn achterhoofd de slachting zie in Gaza, steeds met de stelligheid dat Hamas op die school of dat ziekenhuis zat, slechts onderzocht door Israël zelf? Hoe kan ik ‘me-time’ aan mezelf verkopen, wanneer zoveel mensen elke dag moeten vechten voor hun bestaan, in oorlogsgebieden, bij hongersnoden, bij corruptie…
Hoe kan ik in mezelf tot vertrouwen komen wanneer ik steeds meer zie dat het Westen net zoveel censureert en gekleurd verslag doet van de wereld als het boze Rusland of het communistische China?

Of is het juist daarom dat ik nog meer mag leren bij mezelf te blijven? Dat ik mag erkennen dat we op zielsniveau allemaal verbonden zijn, allemaal gelijkwaardig? Daar zit meteen mijn machteloze pijn. Ik zie wat mensen elkaar aandoen, ongeacht afkomst of geaardheid. Tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat deze pijn ook een kans biedt om te groeien. Als je namelijk werkelijk van elk facet van jezelf houdt, valt de behoefte om een ander te kwetsen weg. Wanneer je werkelijk volledig oké bent met jezelf en de weg die je gaat, is er geen behoefte de ander af te keuren. Dan zie je geen gebrek in de ander, maar slechts een andere kijk of een verschil in routes. Mijn overtuiging dat alles met elkaar verbonden is, zal zo laten zien dat een betere wereld daadwerkelijk bij mezelf begint. Als ik oprecht kan kijken voorbij het ego, dat tijdelijk is en gebonden aan tijd en ruimte, dan kan een ander dat ook. Langzaam maar zeker kan het niet anders dan dat steeds meer zielen dit overnemen. Dat we steeds meer op zielsniveau opereren. Zonder gender. Zonder geAARDheid zoals op aarde. Zonder religie door mensen ingevuld. Maar met vertrouwen, geloof en liefde. Dát is pas luxe.

*