Column | Was sich liebt..

das neckt sich

Duits en ik? Geen vrienden. Ik was er op school dan ook niet rouwig om dat ik het vak niet hoefde te volgen. De zin in de titel van dit stuk heb ik dan ook niet zelf geschreven. Iemand stuurde hem naar me en uit de context van de zinnen ervoor kon ik ongeveer de vrije vertaling van deze zin deduceren.

Een talenknobbel had ik al nooit. Soms klinkt een taal wel heel mooi in mijn oren, maar zelfs het poëtische Frans, waar ik op school een jaar aan gespendeerd heb, blijft bij mij niet hangen. Zelfs Nederlands en Engels haalde ik met de hakken over de sloot. Gelukkig had ik fijne docenten. Ze zagen iets in mijn verhalen, ondanks de spelfouten. Mondelinge overhoringen? Als een professioneel pokerspeler blufte ik me daar doorheen, wat me vaak een voldoende opleverde.

Mijn redding was mijn inzicht. Wiskunde en rekenen had ik onder de knie. Scheikunde en natuurkunde vond ik stiekem leuk. Biologie? Geen enkel probleem! Geschiedenis en aardrijkskunde? Moeilijk, maar wél interessant. Muziek? Leuk, maar niet leuk genoeg om de volgende grote componist te willen worden. Ik kom uit een muzikale familie, dus muziek verveelde me al snel.

Mijn geheime wapen was creativiteit. Voor elk probleem vond ik al snel een oplossing en voor elke oplossing vond ik dan weer een nieuw probleem. Ik vertel vandaag de dag nog steeds verhalen en kan mensen met open mond laten luisteren. Schrijven blijft een uitdaging. Ik produceer lettersoep. Een beetje een mengelmoes van Google translate voor hiërogliefen en Sanskriet.

Is het dan wel een goed idee om als columnist door het leven te gaan? Vraag ik me ook weleens af. Maar zolang mijn woorden mensen raken, blijf ik bluffen. Want dat is wat ik als de beste kan: mensen raken met een verhaal. Zelfs als dat verhaal begint met een zin als ‘Was sich liebt, das neckt sich’.

*