Column | Ja, ik vind een ultramarathon ook krankzinnig

“Er gaat een punt komen tijdens die 53 km dat ik niet meer zo blij ben met deze keuze.”

Daar sta je dan, aan de start van een ultramarathon. Het is niet zomaar een marathon, nee, het is een ultramarathon, dat epische evenement van 53 kilometer waar je zelfs in je dromen van gaat zweten. Je weet, er komt een moment – ergens tussen kilometer 25 en de finish – dat je jezelf ernstig gaat afvragen waarom je in hemelsnaam dacht dat dit een goed idee was.

“Is een marathon wel gezond?” Die vraag duikt steeds vaker op in het nieuws. Het antwoord daarop weet ik niet. Maar ik weet wel: een ultramarathon is ronduit krankzinnig. Toch kon ik het niet laten. Nadat ik mij inschreef, besefte ik dat dit niet zomaar een sportieve uitspatting is. Dit is Sparta, maar dan met moderne hardloopschoenen en sportdrankjes.

Het echte obstakel? Niet de loop zelf – die 53 kilometer gaat wel lukken – maar de gesprekken met de mensen om mij heen. “Heb je wel toestemming gevraagd aan onze directeur?” grappen mijn collega's. En mijn moeder, die ooit 110 kilometer wandelend door Goeree-Overflakkee trotseerde, ziet met klamme handjes de datum 29 juni naderen. “Maar jongen, wandelen is toch heel anders,” benadrukt ze. Ik grinnik, wetende dat mijn roekeloze vastberadenheid blijkbaar genetisch is.

Laten we eerlijk zijn, iedereen die denkt dat een ultramarathon een beetje gek is, heeft volkomen gelijk. Het vereist een mentale transformatie waarbij je hele bestaan in het teken staat van dit doel. Zes keer per week trainen, en ja, mijn benen voelen als staal. Maar het zijn die gesprekken die je geest op de proef stellen.

Want wat er ook gebeurt op 29 juni, 30 juni komt sowieso. En als ik die 53 kilometer heb overleefd, zullen de sceptici om me heen een toontje lager zingen. Dan verschuift de vraag van “is een ultramarathon gezond?” naar “wat doet het met je?” En ik kan je vertellen: het verandert alles. Je wordt niet alleen fysiek sterker, maar mentaal zeker ook. Het leert je over grenzen heen te kijken, letterlijk en figuurlijk. En misschien is dat wel het meest inspirerende aan het hele avontuur.

Dus ja, een ultramarathon is krankzinnig. Maar soms is het waanzin die ons het meest leert over wie we echt zijn. En dat is een les die geen enkele loopafstand je kan afnemen.

*

Wil je Lowie volgen, check hier