Column | Wie heeft er nu een stoornis?

Onzichtbaar Onderhuids Machteloos.

Met elke schreeuw van “Genoeg!” en elke poging om grenzen te stellen, voelt het alsof er niemand luistert. Het is alsof niemand echt ziet wat er daadwerkelijk gebeurt.

Narcisme lijkt tegenwoordig de trend te zijn in menselijk gedrag, maar de prijs die we betalen is hoog. Het verwoest relaties, laat stukje bij beetje de ziel afsterven en het vuur in je hart wordt uitgedoofd. Dan is het cruciaal om op jezelf te vertrouwen. Dat is de sleutel tot een eerlijk, gelijkwaardig en rechtvaardig bestaan, maar wat als deze sleutel bruut van je wordt afgenomen?

Mijn eigen leven werd erdoor beheerst. Ik draaide door, in een wereld die ongestoord doordraaide. Onzichtbaar. Onderhuids. Machteloos.

Het omgaan met individuen met dit soort persoonlijkheidsstoornissen kan je breken tot het punt dat je niet meer verder wil. Ik weet dat. Ik was daar. Mijn niet aangeboren hersenafwijking, maakte het voor mij nog lastiger om te begrijpen wat er gebeurde. Bovendien werd ik door anderen niet meer gezien als persoon. Enkel mijn afwijking werd nog gezien en daar maakte hij genadeloos misbruik van.

Zowel in het alledaagse leven, de rechtspraak en de politiek vormt de aanwezigheid van mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis een aanzienlijk probleem. Het is een serieus te nemen kwestie waarvoor geen medicijn voorgeschreven kan worden.

Ik las vorige week een stuk in de Volkskrant dat aandacht voor psychische problemen de psychische gezondheid eerder verslechtert dan verbetert. Maar dat gaat in dit geval niet op. Iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis zal namelijk nooit herkennen of erkennen dat het over hen gaat.

Ik heb de De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders er nog eens op nageslagen. Evidente kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis zijn: gebrek aan empathie, behoefte aan bewondering en grootheidswaanzin. En dan ben ik degene met een stoornis?

*