Column | HOU JE MOND!

Je bent een lul!

'Je bent niet betrouwbaar,' zei hij.
'Je moet je mond houden,' zei hij.

'Ik begrijp je niet,' zei ik.

'Je moet naar achteren,' zei hij.
'Jij mag niet,' zei hij.

'Leg het me uit,' zei ik.

'Hou je gemak,' zei hij.
'Je bent dom," zei hij.

'Au,' zei ik.

'Ik ben slim,' zei hij.
'Ik moet voorop,' zei hij.

'Jij ziet mij niet' zei ik

'Ik ben de beste,' zei hij
'Jij maakt me kapot,' zei hij.

'Je bent een lul,' zei ik. 'Ik ga.'

Zomaar een rode draad van de afgelopen maanden die me achtervolgt. Hem kapotmaken dat wilde ik niet dus ik vertrok. 
Maar wat nu hij anderen kapot maakt? 

Ik heb de juiste keuzes gemaakt, dat is een feit. Elke keer krijg ik die bevestiging opnieuw.
Mensen die een melding doen van grensoverschrijdend gedrag.
Mensen die zich achtergesteld voelen.
Mensen die zich niet gezien voelen.
Mensen die zich niet gehoord voelen.
Mensen die monddood worden gedwongen.

Het raakt me dat ik niets voor ze kan doen

Het raakt me omdat ik niets voor ze kan doen. Alleen maar luisteren en naar de juiste mensen sturen, maar zelfs dan zonder resultaat. 
Het maakt me boos en machteloos omdat het zo onrechtvaardig voelt. Het verbaast me dat iemand zo los kan gaan zonder te worden teruggefloten over de ruggen van mooie mensen. Ik heb me maanden stilgehouden en geprobeerd te sturen, maar het is klaar. 

Als ik mijzelf aankijk in de spiegel, verraadt mijn spiegelbeeld de pijn, ondanks dat ik weet dat vertrekken het enige juiste was. Want wat kom je erachter wie je echte vrienden zijn.
Iets wat we met hart en ziel hebben opgebouwd, samen met een team mooie mensen, werd ruw onder mij en het team vandaan getrokken. Het dobbert nog rond als een schip wat langzaam volloopt met water.

Uiteindelijk heeft het me veel gebracht, maar die keuze maken was hels..

Nu zeg ik na een paar maanden: 

Ik ben blij dat ik het zinkend schip verlaten heb. Ik had het eerder moeten doen.

*