Kijkt breder

Lieve jonge, oude man,Sinds ik, door evenwichtsproblemen, met een stok loop merk ik dat er vriendelijker naar mij wordt geknikt. Soms knoopt men zelfs een praatje aan. Een paar dagen geleden liep ik door het winkelcentrum, met stok en boodschappentas, toen ik werd aangesproken door een klein meisje: ‘Mijnheer, bent u gevallen?’‘Nee hoor, ik doe juist heel erg mijn best om niet vallen!’Ze bekeek me nog eens heel goed.‘Mijn opa is gevallen, en nu loopt hij met een stok.’‘Had hij zich bezeerd, jouw opa?’‘Weet ik niet.’De moeder van het meisje kwam aanrennen.‘Je moet bij me in de buurt blijven! Viel ze u lastig meneer?’Haar stem was nogal snauwerig van toon.‘Nee hoor, uw dochter maakte een praatje met me, heel lief.’‘Die meneer is niet gevallen, en hij loopt toch met een stok!’De moeder gaf een verontschuldigend lachje en riep:‘Ja, kom nu maar mee!’‘Dag meneer,’ zei het meisje.‘Hoe heet je?’ ‘Janneke.’ ‘Dag, Janneke.’ Ze zwaaide.Ik zwaaide, met mijn stok. Niet zo handig, bijna lag ik op mijn snufferd.Ik ging door naar de viswinkel, waar ik elke week kom. Reuze aardige vrouwen werken daar. Ik werd zoals altijd vriendelijk begroet. ‘Hé, loopt u met een stok? Niets ernstig, hoop ik?’‘Ach wat last met mijn evenwicht, verder gaat het wel goed hoor.Ze knikte. ‘Kabeljauw gratin?’, vroeg ze. Ik neem vaak hetzelfde. Alle drie de dames van het bedienend personeel riepen ‘Tot ziens, fijne avond!’.Daar ging ik oude man met stok. Je ziet, lieve meneer René, er is nog heel veel aardigs op de wereld. En met een stok hoef je dus niet altijd te slaan.Met een zwaai, Jan-Simon

Onlangs plaatsten we al de release van de nummers die bij de korte film ‘Things I Would Tell Mij Dad’ horen van Ricky Sheridan. Vanaf januari gaat hij verschillende theaters en filmhuizen in om deze nummers ook live te zingen en de film te laten zien. Herkenbaarheid was iets wat gelijk bij mij naar boven kwam toen ik de film en de nummers mocht kijken en beluisteren.

Foto: Lotte Dale

Waar ik opgroeide hield iedereen van elkaar. We begrepen het leven en wisten hoe de toekomst eruit zou zien. De wereld ging onherroepelijk kapot, maar wij zouden veilig zijn in de liefde van God. Maar net als in zoveel sprookjes, is niets wat het lijkt. De liefde bleek voorwaardelijk, de toekomst gelogen. Nu sta ik keer op keer met mijn neus tegen de etalageruiten van het leven gedrukt. Ik kijk naar het aanbod achter glas. Mooie mensen met mooie idealen en dromen. Ik zie veel groene harten. Ik wil ze aanraken, meedoen. Maar waar moet ik beginnen? Waar pas ik bij? En waar is het gevaar? Wat als ik weer weg wil, omdat ik toch niet pas?Een ruitje verder wordt het grimmig. Mensen met een boze mening. Mensen met een tas vol oordelen en opgeheven vuisten. Bang voor wat ze misschien wel wordt afgenomen, niet bereid te delen. Samen spelen, samen delen…hoe oud zijn mensen eigenlijk als ze dat vergeten?Nog een ruitje verder. Alle kleur is nu verdwenen. Ik zet een stap naar achteren in de hoop iets te onderscheiden. Mijn hart voelt koud. Pijn. Ik kijk naar vliegtuigen, bommen, ingestorte gebouwen, puin. Het enige licht komt van het vuur, dat brandt in de puinhopen. Ik knijp mijn ogen dicht en buig mijn hoofd. Schuifelend door naar de volgende ruit. Mensen in de rij. Daar staat angst, daar staat trauma. Ik zie verdriet, ze staat daar met gebogen hoofd. Ik zie mensen in gevecht, met hun diagnose, omdat ze nog niet geleerd hebben hoe ze samen kunnen bestaan. Ze wachten. Allemaal in de rij. Omdat ze met meer zijn, omdat ze te veel zijn. Hulp is duur en er is niet genoeg plek voor iedereen. Ik kijk ze allemaal even aan. Ik hoop dat ze in mijn ogen, mijn bewondering zien. Bewondering voor de moed om hulp te vragen. Ook al is de hulp zo schaars. Ik hoop dat ze een beetje aanmoediging zien en een heleboel liefde. Het kost mij niets dat beetje steun. Ik raak niets kwijt door het te geven. Een sprankje hoop fladdert door mijn hart. Is er dan toch een antwoord?De laatste ruit. Ik durf nog niet goed te kijken, maar ik voel de warmte door het glas. Als ik opkijk zie ik regenbogen, glitters en liefde… zoveel liefde. Ik zie mensen. Kleur, voorkeur, gender, mentale- of fysieke gezondheid…in deze ruit doet het er niet toe. In deze ruit is iedereen gelijk, iedereen welkom en met iedereen wordt rekening gehouden. De liefde die ze delen, straalt als een warme zon om hen heen. Hier wil ik zijn. Op een klein bordje aan de gevel staat in sierlijke letters: “Liefde is geduldig en vol goedheid. Liefde oordeelt niet en kent geen afgunst. Liefde maakt geen onderscheid. Liefde vermenigvuldigt zich als het gedeeld wordt.” Dat is het antwoord. Het antwoord is liefde. Liefde voor jezelf, liefde voor de ander. Liefde voor het leven en liefde voor de wereld om je heen. Het lijkt zo ontzettend gemakkelijk. Waarom gaat het dan steeds zo gruwelijk mis? En hoe maken we het weer beter? Zijn de lieve mensen nog steeds met meer? De wereld voelt steeds zwaarder. Het wordt me allemaal een beetje te veel. Genoeg gewinkeld, ik ga naar huis. Naar de plek die veilig is. Ik ben moe en nog steeds een beetje angstig, maar in mijn hart gloeit een klein sprankje hoop. Als alleen al een paar mensen steeds een klein vonkje liefde afgeven, ontstaat er vanzelf een keer een vuur. En als we dat vuur blijven voeden, dan zal het blijven branden. In alle schitterende kleuren van de regenboog!*

Liefde op het eerste gezichtOgen zien elkaarSprankelenSmeltenSamenVerliefdheid wordt liefdeOf nietLiefde zien anderen nietVeranderen in verdriet ook nietVoelen is niet zienWeten is niet zienEen hart heeft geen ogenMaar weet ongeZIENDat liefde verandertVerdwijntEn toch altijd blijft

Made by Kaneesha

Foto: Konrad Sachadel

Toen Danny me vroeg of ik iets wilde bijdragen aan ZIEL, heb ik lang getwijfeld over het onderwerp. Er zijn zoveel dingen die ik moeilijk kan verklaren, maar die me toch tot in mijn diepste zijn raken. Zoals de ongrijpbare gevoelens die ik soms ervaar, maar ook de sterke connectie die ik met zowel mensen als dieren kan voelen. Ik hoor je denken: "Dieren? Hoe kun je nu een zielsconnectie hebben met dieren?"

Foto: Liza Kollau

Hoi bezige brievenvriend,Had het de afgelopen tijd nogal druk met het leegruimen van mijn studio, de repetitieruimte van mijn eigen theatergroep. Voorlopig huur ik even geen nieuwe studio. Dus heel veel beslissingen nemen, veel langgekoesterde lievelingen toch echt wegdoen. Keuze: marktplaats, rommelmarkt of vuilnisbelt. Mijn hele theaterhistorie komt voorbij. Van elk stuk is er wel iets dat door mijn handen gaat. Een totaal decor moest ergens kunnen worden opgeslagen, want door omstandigheden gaan we het volgend jaar spelen. Gelukkig! Nu stop ik even met zeuren en opsommen enz. enz. Op mijn overdekt terras in mijn kleine stadstuin zit ik lekker rustig nu. En ik mijmer over werkwoorden als verhuizen, verplaatsen, weggaan… en denk: Ben blij, dat je nu eindelijk een eigen plek hebt, een verblijfplaats. René, je verhuist niet, je blijft. En oh, wat ontroert mij die gedachte. En ik denk ineens aan al die kleurrijke foto’s van jouw aangename verblijfplaats en jouw heerlijke tuinplekken rondom. Ja, denk ik, ik ga dit huis meer en meer van mezelf maken. De vijver uitbaggeren, het perkje voor het huis onkruid- en zwerfvuilvrij maken. Heb net een mooie grassoort bij de LIDL gekocht, een koopje, naar jouw voorbeeld. Er komen weer goudvissen in mijn leven, al zullen die namaak-exemplaren na de opvoering van volgend jaar november hier een plekje krijgen. Allerlei theaterrekwisieten gaan mijn stekje mijn kleur geven. Mijn besluit staat vast: ik verhuis niet, ik blijf! Wat een besluit. Ik hoop, dat je gauw beter wordt, lieve vriend. 

In deze aflevering Jules Avery. We hadden een openhartig gesprek over diens levensloop, over de angst om afgewezen te worden en over de kracht van kwetsbaarheid.

De wereld om je heen vergetenDraait het in je hoofdVerlaten door het verledenDoor pijn en verdriet verdoofd