Kijkt breder

Waar ik opgroeide hield iedereen van elkaar. We begrepen het leven en wisten hoe de toekomst eruit zou zien. De wereld ging onherroepelijk kapot, maar wij zouden veilig zijn in de liefde van God. Maar net als in zoveel sprookjes, is niets wat het lijkt. De liefde bleek voorwaardelijk, de toekomst gelogen. Nu sta ik keer op keer met mijn neus tegen de etalageruiten van het leven gedrukt. Ik kijk naar het aanbod achter glas. Mooie mensen met mooie idealen en dromen. Ik zie veel groene harten. Ik wil ze aanraken, meedoen. Maar waar moet ik beginnen? Waar pas ik bij? En waar is het gevaar? Wat als ik weer weg wil, omdat ik toch niet pas?Een ruitje verder wordt het grimmig. Mensen met een boze mening. Mensen met een tas vol oordelen en opgeheven vuisten. Bang voor wat ze misschien wel wordt afgenomen, niet bereid te delen. Samen spelen, samen delen…hoe oud zijn mensen eigenlijk als ze dat vergeten?Nog een ruitje verder. Alle kleur is nu verdwenen. Ik zet een stap naar achteren in de hoop iets te onderscheiden. Mijn hart voelt koud. Pijn. Ik kijk naar vliegtuigen, bommen, ingestorte gebouwen, puin. Het enige licht komt van het vuur, dat brandt in de puinhopen. Ik knijp mijn ogen dicht en buig mijn hoofd. Schuifelend door naar de volgende ruit. Mensen in de rij. Daar staat angst, daar staat trauma. Ik zie verdriet, ze staat daar met gebogen hoofd. Ik zie mensen in gevecht, met hun diagnose, omdat ze nog niet geleerd hebben hoe ze samen kunnen bestaan. Ze wachten. Allemaal in de rij. Omdat ze met meer zijn, omdat ze te veel zijn. Hulp is duur en er is niet genoeg plek voor iedereen. Ik kijk ze allemaal even aan. Ik hoop dat ze in mijn ogen, mijn bewondering zien. Bewondering voor de moed om hulp te vragen. Ook al is de hulp zo schaars. Ik hoop dat ze een beetje aanmoediging zien en een heleboel liefde. Het kost mij niets dat beetje steun. Ik raak niets kwijt door het te geven. Een sprankje hoop fladdert door mijn hart. Is er dan toch een antwoord?De laatste ruit. Ik durf nog niet goed te kijken, maar ik voel de warmte door het glas. Als ik opkijk zie ik regenbogen, glitters en liefde… zoveel liefde. Ik zie mensen. Kleur, voorkeur, gender, mentale- of fysieke gezondheid…in deze ruit doet het er niet toe. In deze ruit is iedereen gelijk, iedereen welkom en met iedereen wordt rekening gehouden. De liefde die ze delen, straalt als een warme zon om hen heen. Hier wil ik zijn. Op een klein bordje aan de gevel staat in sierlijke letters: “Liefde is geduldig en vol goedheid. Liefde oordeelt niet en kent geen afgunst. Liefde maakt geen onderscheid. Liefde vermenigvuldigt zich als het gedeeld wordt.” Dat is het antwoord. Het antwoord is liefde. Liefde voor jezelf, liefde voor de ander. Liefde voor het leven en liefde voor de wereld om je heen. Het lijkt zo ontzettend gemakkelijk. Waarom gaat het dan steeds zo gruwelijk mis? En hoe maken we het weer beter? Zijn de lieve mensen nog steeds met meer? De wereld voelt steeds zwaarder. Het wordt me allemaal een beetje te veel. Genoeg gewinkeld, ik ga naar huis. Naar de plek die veilig is. Ik ben moe en nog steeds een beetje angstig, maar in mijn hart gloeit een klein sprankje hoop. Als alleen al een paar mensen steeds een klein vonkje liefde afgeven, ontstaat er vanzelf een keer een vuur. En als we dat vuur blijven voeden, dan zal het blijven branden. In alle schitterende kleuren van de regenboog!*

Liefde op het eerste gezichtOgen zien elkaarSprankelenSmeltenSamenVerliefdheid wordt liefdeOf nietLiefde zien anderen nietVeranderen in verdriet ook nietVoelen is niet zienWeten is niet zienEen hart heeft geen ogenMaar weet ongeZIENDat liefde verandertVerdwijntEn toch altijd blijft

Made by Kaneesha

Foto: Konrad Sachadel

Toen Danny me vroeg of ik iets wilde bijdragen aan ZIEL, heb ik lang getwijfeld over het onderwerp. Er zijn zoveel dingen die ik moeilijk kan verklaren, maar die me toch tot in mijn diepste zijn raken. Zoals de ongrijpbare gevoelens die ik soms ervaar, maar ook de sterke connectie die ik met zowel mensen als dieren kan voelen. Ik hoor je denken: "Dieren? Hoe kun je nu een zielsconnectie hebben met dieren?"

Foto: Liza Kollau

Hoi bezige brievenvriend,Had het de afgelopen tijd nogal druk met het leegruimen van mijn studio, de repetitieruimte van mijn eigen theatergroep. Voorlopig huur ik even geen nieuwe studio. Dus heel veel beslissingen nemen, veel langgekoesterde lievelingen toch echt wegdoen. Keuze: marktplaats, rommelmarkt of vuilnisbelt. Mijn hele theaterhistorie komt voorbij. Van elk stuk is er wel iets dat door mijn handen gaat. Een totaal decor moest ergens kunnen worden opgeslagen, want door omstandigheden gaan we het volgend jaar spelen. Gelukkig! Nu stop ik even met zeuren en opsommen enz. enz. Op mijn overdekt terras in mijn kleine stadstuin zit ik lekker rustig nu. En ik mijmer over werkwoorden als verhuizen, verplaatsen, weggaan… en denk: Ben blij, dat je nu eindelijk een eigen plek hebt, een verblijfplaats. René, je verhuist niet, je blijft. En oh, wat ontroert mij die gedachte. En ik denk ineens aan al die kleurrijke foto’s van jouw aangename verblijfplaats en jouw heerlijke tuinplekken rondom. Ja, denk ik, ik ga dit huis meer en meer van mezelf maken. De vijver uitbaggeren, het perkje voor het huis onkruid- en zwerfvuilvrij maken. Heb net een mooie grassoort bij de LIDL gekocht, een koopje, naar jouw voorbeeld. Er komen weer goudvissen in mijn leven, al zullen die namaak-exemplaren na de opvoering van volgend jaar november hier een plekje krijgen. Allerlei theaterrekwisieten gaan mijn stekje mijn kleur geven. Mijn besluit staat vast: ik verhuis niet, ik blijf! Wat een besluit. Ik hoop, dat je gauw beter wordt, lieve vriend. 

In deze aflevering Jules Avery. We hadden een openhartig gesprek over diens levensloop, over de angst om afgewezen te worden en over de kracht van kwetsbaarheid.

De wereld om je heen vergetenDraait het in je hoofdVerlaten door het verledenDoor pijn en verdriet verdoofd

Toen me gevraagd werd om een stuk te schrijven voor het onderdeel ZIEL op dit platform, begreep ik wel dat ik wellicht een herkenbaar stuk kon schrijven over de zoektocht naar mezelf. Of misschien dat ik het leven zo kon duiden dat de wereld om ons heen altijd een spiegel is van de wereld in ons. Ik zou kunnen verhalen over mijn omzwervingen in emotioneel lichaamswerk, meditatieweken, stilte retraites, familie-opstellingen of de systeemtherapie die me allemaal dichter bij mezelf hebben gebracht. Ik zou kunnen uitweiden hoe de zoektocht naar jezelf een verslaving kan worden waarin je steeds meer verlangt naar nog diepere betekenis om uiteindelijk te concluderen dat ook het ego zijn verlokkingen hierin kent en dat we graag de wedergeboorte zijn van een Egyptische Farao of Adellijke wijsgeer en dat we als ziel al zoveel paden hebben doorkruist. Ik kan wellicht wat delen over de Kracht van het Nu (Eckart Tolle) om vervolgens bescheiden toe te geven dat ik dat zo vaak nog niet weet te integreren. Ik zou in alle openheid kunnen vertellen waar mijn angst vandaan komt om me werkelijk met een man te verbinden en hoe ik daar nu wat meer inzicht in krijg…

Afgelopen week was het de week van de suïcide preventie. In deze week werden vele activiteiten georganiseerd, waaronder de Walk into the Light. Een wandeling van ongeveer vijf kilometer vroeg in de ochtend, vlak voor de zon opkomt.Door: Floor Brands ‘Het is heel mooi en symbolisch om met zoveel mensen naar het licht toe te lopen,’ vertelt Roos. Ze liep de wandeling mee in Sevenum, samen met haar moeder en haar nicht. ‘Sevenum is mijn geboortedorp, dus het feit dat je daar eigenlijk met best wel veel bekenden loopt en waar je via via van weet dat ze met suïcide te maken hebben gehad is wel gek, maar ook erg mooi. Ik vond het fijn dat er zoveel mensen waren.’ Maar wat was de reden dat je meeliep? Zomaar omdat je het een mooi initiatief vond of lag er iets anders aan ten grondslag?Ik zal een beetje mijn verhaal vertellen, want ik heb zelf drie keer te maken gehad met suïcide in mijn omgeving.Drie keer! Jeetje!Ja mijn tante stapte uit het leven, alleen was ik toen zelf één jaar oud en kan ik me niet zoveel van herinneren. Het was de zus van mijn moeder, dus er werd wel over gesproken thuis.En mijn neefje in 2010, hij was toen achttien. Hij heeft verder geen brief of iets dergelijks achtergelaten, maar hij had een stofwisselingsziekte. We vermoeden dat dat hem ook fataal is geworden.Triest als mensen eigenlijk zo tot het uiterste worden gedreven.Absoluut. En eigenlijk is het ook niet zo zeer dat mensen graag dood willen, ze willen niet meer verder leven.Je zei dat het om drie ging?Ja mijn vader stapte in 2013 uit het leven toen ik zevenentwintig was. Hij heeft wel een brief achtergelaten en schreef eigenlijk ook dat het de uitkomst was van een levenslange lijdensweg. Hij vond het lastig om relaties in stand te houden, leed aan depressies en vond het lastig om erover te praten.’Bizar. Hoe kom je daarover heen?Heel veel praten. Ik was geen prater, maar heb dit wel moeten leren. Ik sprak heel veel met mensen die naast mij stonden zoals mijn zus en mijn moeder, maar ook veel familie en vrienden. Ik heb uiteindelijk ook verschillende consulten gehad bij de praktijkondersteuner van de huisarts en dat was goed. Ik ben heel blij dat ik zelf nog het gesprek met hem heb kunnen voeren over dat ik op vrouwen val. Ik kwam er in die periode net achter dat ik überhaupt op vrouwen viel.Dus je moeder verloor eerst haar zus, en daarna haar man, dat lijkt me heel heftig ook voor haar!Ze waren al gescheiden toen ik twee was. Als kind vond ik het wel leuk en had er geen moeite mee. Ik had twee huizen, vierde twee keer mijn verjaardag, had twee feestjes. Dus ik heb het nooit als een probleem gezien. Ik wist ook niet anders.Kinderen zijn vaak ook veel flexibeler dan we soms denken. Wat volwassenen als een probleem kunnen zien, vinden kinderen heel normaal. Helemaal als ze ermee zijn opgegroeid.Absoluut!Nu maakte je de suïcides van je neefje en je vader heel bewust mee, maar wat was de reden van je tante om uit het leven te stappen?Vooral depressie, net als mijn neefje en vader. Een relatie die stuk liep, en in die tijd nog het taboe wat rustte op geaardheid. We vermoeden dat dat haar fataal is geworden.En hoe heeft je moeder deze wandeling ervaren? Zij verloor haar zus, een neefje en de vader van haar dochters, kan me voorstellen dat het voor haar nog veel meer beladen was.Eigenlijk praten we er niet zo vaak over, maar tijdens deze wandeling ging dat eigenlijk vanzelf en dat was fijn. Uiteindelijk toen we aankwamen bij het eindpunt waar we allemaal hebben ontbeten, werd het nummer van Claudia de Breij gedraaid; Mag ik dan bij jou. Toen zag je dat muziek veel doet met mensen en werden toch veel mensen emotioneel, waaronder mijn moeder.Meer dan logisch ook. Ga je volgend jaar weer meelopen of was dit eenmalig?Als hij volgend jaar weer wordt georganiseerd, dan ga ik zeker weer mee. Ondanks dat het beladen is, was het fijn.*

Foto: Rinse Fokkema