Kibbelkabinet | De snor van Faber

Hypocrieten schreeuwen het hardst

Mo en Marjo op de rand van de zandbak. Altijd met elkaar in de weer. Allebei hebben ze de uitgeprinte foto van het gezicht van de ander op schoot. Heb ik hen gegeven. Ze zijn druk bezig met de dikke zwarte stift die ze ook van mij hebben. Op de opleiding heb ik geleerd dat je ze een kans moet geven om het beste in elkaar te zien. Dus hebben ze van mij een speciale taak gekregen.

Mo ziet mij kijken en zwaait enthousiast. Ik glimlach terug van achter het raam en steek mijn hand omhoog. Hij bestudeert zijn kunstwerk en wiebelt van enthousiasme. Marjo’s puntje van haar tong steekt tussen haar lippen door. De concentratie spat eraf.

Maak de ander zo mooi mogelijk, dat is de opdracht. Degene die dat het beste lukt mag bij mij een gummetje uit de topper pot kiezen.

Geen idee wat het gaat worden, ze zijn nog niet klaar. Marjo tekent naast het oor van Mo een zwarte bowlingbal? Waar een knetterende lont uitsteekt? Hûh?

Ze laat aan Mo zien wat ze heeft. Hij slaat het papier uit haar hand. Zij krijst moord en brand.

Mo pakt zijn foto van Marjo en krast met de stift op en neer onder haar uitgeprinte neus. Een zwart vierkantje? Ze duwt hem de zandbak in en als hij zich probeert vast te houden aan de rand prikt ze met haar vinger in zijn oog.

Ze rent naar binnen en komt terug met mijn collega. Die loopt druk gebarend naar buiten.

Mo pakt beide tekeningen, verscheurt ze en gooit ze in de prullenbak. Hij veegt zijn tranen uit zijn gezicht.

‘Mohammed, hier komen,’ gilt mijn collega.

Ze zwaait wild heen en weer en stuurt Mo naar binnen. Hoofd naar beneden, vingers in zijn oren. Als een geslagen hond sjokt hij naar de deur. Marjo steekt haar tong uit. Hij wil het niet zien en bijt zijn kiezen op elkaar.

Mijn collega duwt Mo voor zich uit naar binnen richting strafwerk.

Grijnzend loopt Marjolein naar de schommels.

*