Interview | Slechtziende hardloper

Lowie van Eck

Lowie van Eck(33), alias de slechtziende hardloper. Hij is leerkrachtondersteuner bij kinderen met een visuele beperking, waar hij erg op zijn plek zit. ‘Ik kan nu aan kinderen meegeven wat ik heb gedaan die ze absoluut niet moeten doen, maar ook dingen die ik heb gedaan die zij ook kunnen doen.’

Tekst: Floor
Foto: Persoonlijke collectie Lowie

Ik spreek onze columnist vlak na het sporten.
Lekker gesport? Doe je dat nu elke woensdag?
‘Elke avond zelfs.’
Mijn hemel, waar haal je de energie vandaan!
‘Hahaha, dat vraag ik mezelf ook wel eens af.’
En is het echt krachttraining, of hardlopen en dergelijke?
‘Nu wel meer krachttraining, maar dat is ook vooral omdat ik die halve triatlon ga doen. En het is wel grappig, want ik weeg me altijd op de sportschool en ik ben nog nooit rond de zeventig kilo geweest, maar nu zit ik binnen een maand op zevenenzestig. Normaal zit ik altijd rond de zestig.’
Dat is mooie spieropbouw dus.
‘Vorig jaar zat ik echt vol op cardio, en altijd tussen de zestig en drieënzestig.’
Maar je gaat een triatlon lopen, zei je net?
‘Ja, een van de dingen die ik ga doen is een triatlon. Vorig jaar zag ik dat als een ultiem doel om een halve triatlon te doen, alleen plande ik mijn agenda vol met dingen die eigenlijk lastiger zijn dan de triatlon zelf. Weet je een beetje hoe ik te werk ga? Heb je als ultieme doel een triatlon en plan je ervoor een marathon in de bergen, die eigenlijk veel meer van mij vraagt.'

Maar goed, om bij het begin te beginnen: ik ken je natuurlijk als columnist bij ZIEN en ken je verhaal over je oogaandoening. Hoeveel procent zie je nu nog?
‘Zes procent.’
Ik bedoel maar. Hoe kom je er dan in vredesnaam bij om extreem te gaan sporten? En dan niet heftig met gewichten aan de gang, nee, je gaat hele hoge bergen beklimmen, je gaat extreem lange afstanden hardlopen. Hoe dan?
‘Daar geef ik altijd mijn ouders de schuld van.’
Hahaha, dat zou ik ook doen.
‘Ik denk dat het een drogreden is hoor, maar mijn ouders hebben me nooit beschermend opgevoed. Ik was zeventien toen ik de diagnose kreeg. Van nature zijn mijn ouders echt wandelaars, en mijn vader heeft altijd heel veel in de hondensport gedaan. Mijn ouders zijn erg van het doorgaan, en niet zeuren. Zij wilden gaan skiën in Oostenrijk, nou, dan gingen we skiën in Oostenrijk en ik dus ook. Ik moest me gewoon aanpassen en ook gewoon mee zo’n klasje in. En als het goed ging, dan ging ik ook gewoon de zwarte piste af.’
‘Ik denk dat als ik kijk naar wat ik vroeger allemaal gewoon deed, ik me ook nooit heb laten weerhouden door mijn slechte zicht. Ik ging gewoon met een mountainbike de berg af.’

Mijn hemel, dat durf ik met goed zicht niet eens.
‘Nou, als er nu een ouder van een van mijn leerlingen bij me zou komen dat ze gaan mountainbiken in de bergen met een kind dat nog zes procent ziet, dan zou ik ze ook voor gek verklaren. Ondanks dat ik het zelf ook heb gedaan.’
‘Maar daar is wel een beetje de creatie Slechtziende hardloper ontstaan.’

Je kreeg de diagnose op de zeventiende, hoe slecht was je zicht bij geboorte?
‘Ik had de mazzel dat ik toen ongeveer dertig procent zag, dat is voor een slechtziende best veel.’
En toen je de diagnose kreeg, toen was het al een stuk minder.
‘Ja klopt, toen was het nog ongeveer eenentwintig procent en kreeg ik te horen dat ze niets voor me konden doen, dus ik moest maar een vriendin zoeken met een rijbewijs. Dat vond ik toen heel vervelend, maar zo achteraf kan ik er wel om lachen. Ik kreeg toen ook binnen twee jaar een vriendin met een rijbewijs, maar die was ik op den duur ook weer kwijt.’
En nu dus nog maar zes procent.
‘Ja.’

Het lijkt er alleen wel een beetje op dat hoe slechter jij bent gaan zien, hoe extremer het sporten is geworden. Tot nu dan binnenkort de marathon die je zonder buddy gaat lopen. Hoe bereid je je daarop voor?
‘Ik leer de route uit mijn hoofd en ook de organisatie zorgt voor de juiste afrastering. Het zou zonde zijn, maar het ergste wat er kan gebeuren is dat ik op mijn plaat ga.’
Het is natuurlijk een beetje lastig te checken, maar het zal niet heel vaak gebeurd zijn dat een blinde marathonloper zonder buddy zich op een circuit begeeft. Daarin zoek je dus eigenlijk ook de randjes op. Hoe bereid je je voor op die onverwachte dingen? Dat lijkt me vreselijk lastig zonder buddy. Dan kun je de route nog zo goed uit je hoofd leren.
‘Ja en nee. Ik heb afgelopen winter honderd kilometer gedaan, wel met buddy, maar los. Ik heb dus praktisch alleen gelopen, waarbij ik mijn buddy vooral heb gebruikt als iemand die me waarschuwde voor takken en zo in het bos. De dingen die ik daar heb geleerd, kan ik weer gebruiken tijdens deze marathon. Afgelopen zomer heb ik ook al een keer tien kilometer gelopen, waarbij mijn buddy drie à vier meter achter me liep, en dat ging ook goed. Nu is dit natuurlijk een stukje verder, maar dat komt ook vast goed. Wat ook helpt, is iemand te zoeken die ongeveer hetzelfde tempo loopt en daar op een paar meter afstand achter te gaan lopen. Zo heb je net genoeg tijd om op onverwachte dingen te anticiperen.’

Wat vindt jouw familie ervan, want je broer loopt ook weleens met je mee als buddy toch?
‘Ik denk dat ik vorig jaar vijf of zes dingen gedaan heb in een tijdsbestek waarvan de meeste mensen niet één ding in hun leven doen. En dat begon heel lief met de marathon van Rotterdam. Dat kon allemaal wel, ze begonnen echter te zweten toen ik de ultramarathon wilde rennen een paar weken later. Dat vonden ze wat minder verstandig. Maar toen ik daarna kwam met een wandeltocht van honderdtien kilometer, waren hun eigenlijk ook wel weer rustig.
Na deze marathon heb ik denk ik ook wel mijn plafond bereikt. Dan wordt het voor mij gevaarlijk en dat moeten we niet willen.'
Wat zou voor jou het volgende zijn om te gaan doen na al het sporten?
‘Ik zou wel blijven sporten, maar verder niet zoveel meer, denk ik. Dan is het wel klaar. Heb wel geprobeerd om te wielrennen, maar dat is het niet voor mij. Maar misschien doe ik over drie jaar wel iets wat dan weer op mijn pad komt.’

‘Wat eigenlijk wel een rode draad is in mijn leven, is dingen te doen die voor veel mensen onmogelijk lijken en waar ze ook van zeggen dat het niet kan.’

*