Roza en Minkema ZIEN van alles | Opnieuw beginnen

Lieve schrijfvriend René,

ik wil je vertellen over mijn vader en opnieuw beginnen.
Mijn vader was gevallen en had zijn heup gebroken, er volgde een operatie en daarna een langdurige revalidatie. Het gebeuren en de narcose hadden hem geen goed gedaan. Ik zat aan het ziekenhuisbed en hij vertelde me dat hij ‘s nachts een visioen had gekregen.
‘Er kwam een optocht van witte gedaanten voorbij. Daar bij het voeteneinde. Veel kinderen in het wit met lampions, en je moeder liep er ook tussen.’
‘Hoe voelde dat?’ Hij keek mij aan.
‘Als heel echt,’ zei hij. ‘Ik heb het de broeder ook verteld, maar die denkt dat ik gek ben, dat zie ik aan zijn gezicht. En jij? Geloof jij mij?’
Ik knikte. ‘Ja, ik denk dat het een belangrijke boodschap is.’
‘Zal ik doodgaan?’
Ik pakte zijn hand. ‘Zou je dat erg vinden?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, het is mooi geweest.’

Een paar weken later trof ik hem aan de gemeenschappelijke tafel in de woonkamer van het revalidatiecentrum. Hij vroeg mij of ik zijn rolstoel naar een andere tafel wilde rijden. Er was een kwijlende mevrouw naast hem gaan zitten, iets te dichtbij en iets te opdringerig. We gingen naar een andere tafel.
‘Hoe gaat het?’
Hij haalde zijn schouders op en wees naar een broeder. ‘Van hem moet ik steeds revalideren!’ Een stem vol verwijt.
‘Daarvoor ben je hier, zodat je straks opnieuw kunt beginnen.’
‘Hij doet zijn best maar!’ Opnieuw wees hij naar de dienstdoende broeder. (die even zwaaide)

Mijn zussen, zwagers en ik zijn druk geweest. We hebben een kamer gevonden in het bejaardentehuis, en hebben de verhuizing achter de rug. De spullen van mijn vader hebben we zo neergezet dat het, met een beetje goede wil, lijkt op de woonkamer van thuis.
Schilderijtjes aan de muur. Het koffiezetapparaat en de theepot met lichtje in het keukenhoekje, alles moet lijken op zijn huis. De koektrommel is gevuld, er staat frisdrank in de koelkast en er staat een bloemetje op tafel. Morgen zal onze vader zijn intrek nemen in het bejaardenhuis waarvan hij altijd zei: ‘Daar krijgen jullie mij niet in! Voor geen prijs!’
Maar het moet, het kan niet anders.

Papa is vroeg naar bed gegaan. Mijn zussen en ik zitten bij hem op zijn kamer. We vertellen over de inrichting van ‘de kamer’. Hij kijkt ons lief aan. ‘Jullie hebben hard gewerkt.’
Een paar uur later, hij is in slaap gesukkeld terwijl wij bij hem bleven, geeft hij een harde schreeuw en roept: ‘Moeder!’
Nog een diepe zucht en hij is vertrokken.

‘Jullie krijgen mij niet in zo’n bejaardenhuis.’
Hij wilde niet en hij ging dus niet. Hij ging niet opnieuw beginnen.
Ja misschien wel, aan de andere kant.
Dat hoopten we.

Dag vriend,
heel veel lieve groeten

Jan-Simon.

Dierbare schrijfmakker,

Wat raakte de brief over jouw vader mij!
Hij was klaar om opnieuw te beginnen, maar niet in zijn nieuwe kamer, in een tehuis dat hij niet wilde. Maar wel - men zegt dat zo mooi - ‘aan gene zijde’.

Bij mijn vader was dat helaas anders, hij kon ‘hier’ niet loslaten. Dat was zo verdrietig om mee te maken: je ziet de man, die altijd zo sterk was en zo zorgzaam, langzaam zwakker worden en toch krampachtig ons vastpakken. Uiteindelijk hebben mijn broer en ik hem, allebei aan één kant van zijn bed zittend, letterlijk losgelaten. En kon hij op reis gaan, hopelijk om ‘ergens’ opnieuw te beginnen. Of om tot rust te komen.
Rust is zeker een vereiste om een nieuw begin aan te kunnen gaan, Jan-Simon. Dat heb ik in mijn leven een aantal keren meegemaakt.
Een nieuwe baan, een nieuwe relatie, een andere woonplaats.

Nu zit ik ook weer in de opstart van zo’n nieuw stukje op mijn levenspad. En bewust neem ik rust. Probeer alles op een rij te zetten. Nieuwe piketpaaltjes te slaan. Mijn ‘nieuwe territorium’ af te bakenen. Ouwe spullen: weg ermee. Geen nieuwe aanschaffingen voorlopig. Ruimte scheppen.
Toch neem je, bewust of onbewust, oude ballast mee, letterlijk en figuurlijk. En het zal spannend zijn hoe dingen gaan worden.
Lukt het me om de nieuwe koers, die ik aan het uitstippelen ben te blijven varen?
Wie kom ik tegen en wie gaan er met me mee op dit nieuwe traject?

Ik hou je op de hoogte, trouwe schrijfgenoot.
Ik ga het doen: opnieuw beginnen, maar dan anders.

Liefs, René