ZIEL | De ontdekking naar cultuur

Gezocht en gevonden

Voor deze editie van ZIEL dook ik diep in mijn eigen ziel. Spiritualiteit voelt voor mij als een zachte adem, die door mijn lichaam stroomt. Maar dat is niet altijd zo geweest.

Ik groeide op in een Hindoestaans-Surinaamse familie in een Vinex-wijk, waar wij een van de weinige gezinnen van kleur waren. Mijn basisschool was rooms-katholiek. Hoewel mijn jeugd gelukkig was, voelde mijn cultuur vaak als iets vreemds. In een omgeving die het liefst neutraal en ingetogen bleef, droeg ik van binnenuit felgeel, roze en oranje. “Doe maar normaal, dat is al gek genoeg,” hoorde ik vaak.

De beelden en symbolen van mijn geloof werden niet altijd begrepen. Ganesh, de god met het olifantenhoofd, en Shiva, de vernietiger, riepen vaak vragen op. ‘Jullie bidden toch tot koeien?’ of ‘Waarom hebben jullie goden zoveel armen? Ze lijken wel monsters.’ Zulke opmerkingen duwden mij als tiener verder weg van de tradities waarmee ik was opgegroeid.

Ik begon me te distantiëren van mijn roots. Alleen in de stilte van ochtenden of donkere avonden durfde ik nog te bidden voor de beeldjes op mijn kamer. Met belangrijke toetsen of diepgewortelde wensen richtte ik me voorzichtig tot de krachten die ik ooit vanzelfsprekend vond. Horoscopen en tarotkaarten, meer geaccepteerd door mijn omgeving, vulden tijdelijk mijn behoefte aan iets groters.

Op mijn zestiende werd ik kaalgeschoren voor een ritueel dat binnen onze gemeenschap als eervol werd beschouwd. Voor mij voelde het als een breekpunt. ‘Waarom doen we dit eigenlijk?’ vroeg ik. ‘Past dit wel bij mij?’ Het enige antwoord dat ik kreeg was: ‘Omdat onze ouders het deden, en hun ouders daarvoor. Daarom moet jij het ook doen.’ Voor mijn kritische geest was dat verre van voldoende.

Ik wilde mijn eigen pad vinden. Misschien was het hindoeïsme niet voor mij. Ik overwoog boeddhisme, christendom, zelfs atheïsme. Totdat ik ontdekte hoe rijk en diep het hindoeïsme werkelijk is.

Mijn fascinatie voor Griekse mythologie — de helden, goden en epische verhalen — leidde me onverwacht terug naar mijn eigen erfgoed. Animatiefilms en boeken over Hindoestaanse mythologie openden een wereld vol avonturen die even meeslepend waren als die van Odysseus of Hercules. Wat ik vroeger zag als “vreemd”, werd nu een schatkamer van verhalen en wijsheid.

Met moeite begon ik te lezen. De Sanskrietwoorden en complexe concepten waren een uitdaging, maar ze voelden als een sprookje waarin helden, moedige prinsen en prinsessen en goden tot leven kwamen. Toen ik de meditatieve mantra’s hardop uitsprak, gebeurde er iets onverwachts: een diepe, trillende connectie met iets groters.

De beelden op mijn kamer werden opeens meer dan versieringen; ze leken weer tot leven te komen. Wat ik vond, was niet alleen overgave, maar ook vertrouwen. Een respect voor het onbekende, voor de natuur, voor mezelf, en voor de generaties die me voorgingen.

Ik ontdekte dat mijn cultuur geen last is, maar een bron van kracht en schoonheid. De rijke geschiedenis van het hindoeïsme is geen beperking, maar een uitnodiging om mijn ziel te verkennen — en om het licht dat erin schuilt te laten stralen.

*