Verhaal | De brief

Jouw anders zijn wordt enkel bepaald door een buitenwereld die jouw eigenheid niet kan plaatsen. Wees trots op wie je bent.

-Patrick Mundus-

Trots. Ja, inmiddels wel. Na een hele lange weg met diepe dalen. Deze reis begon zeven jaar geleden maar voelt nog als gisteren. Die verpletterende verwarring. Mijn leven weer op de rit krijgen, het leek een onmogelijkheid.
Dik. Terughoudend. Lesbisch. Depressief. Ik kon deze stempels niet meer dragen. Was ik eigenlijk wel wie ik zei dat ik was? Een gevecht zonder einde, zo voelde de worsteling met mezelf. Met mijn gevoel. Met de buitenwereld. Ik liet de stempels vaak over me heen komen. Niet omdat ik het ermee eens was, maar verzet was simpelweg te zwaar. Hoe graag ik ook wilde vertellen wat de waarheid was, de zware deken van depressie hield me tegen.

Ik werd steeds kleiner, onzichtbaarder. Afgewezen, zelfs door mijn eigen gezin. Mijn kinderen duwden me weg. De eenzaamheid was ondraaglijk.
Steeds vaker voelde ik mijn eigen natte wangen, de rillingen door mijn lijf, de ongelooflijke vermoeidheid aan het einde van de dag. Ik kon niet meer. Ik stortte in. Op dat moment begon ik aan de brief. De brief waarin ik mijn redenen uitlegde. Hoe ik over onze kinderen zou waken. Hoe mijn pestverleden me nooit losgelaten had. Dat ik het niet kon rijmen met het leven van vandaag. Ik herschreef hem keer op keer, tot ik hem perfect vond.

Nu alleen nog een goed moment vinden.

Kijkend naar de voorbijgaande wolken, verlangend naar die verlossing. Ik pakte mijn telefoon en opende sociale media. Alsof het zo moest zijn, verscheen op dat moment een reclame van 113 zelfmoordpreventie. Met trillende vingers heb ik gebeld. Een uur. Anderhalf uur. Twee uur.
Alles heb ik eruit gegooid. Het hele verhaal, alle tranen en ook de opgekropte woede kreeg degene aan de andere kant van de telefoon over zich heen.

Die avond was ik leeg. Ik stapte in bed, in plaats van voor de trein, en viel als een blok in slaap.
Wat volgde was een tergend langzame weg uit dat diepe dal. Twee stappen omhoog, anderhalf weer terug. Maar ik was onderweg naar boven! Mijn kinderen kwamen op den duur zelfs weer uit zichzelf bij me op schoot zitten.

Wat had ik dat gemist. Nog steeds voel ik soms de tranen als ze bij me op schoot kruipen.

Een jaar geleden heb ik mijn afscheidsbrief gewist en daarmee een groot deel van die pikzwarte periode afgesloten. Wat er in het verleden is gebeurd, begrijp ik nog steeds niet. Maar dat hoeft ook niet. Mijn moeder zegt altijd: ‘Kind, er zullen meer mensen zijn die je leuk vinden dan die je niet leuk vinden. Alleen de opmerkingen van de mensen die je niet leuk vinden komen het hardste binnen.’ Ze heeft gelijk. In de afgelopen jaren heb ik geleerd om die opmerkingen los te laten en juist de positieve mensen toe te laten.
En het lukt. Ik heb mooie, lieve mensen om me heen en voel me elke dag een beetje beter en sterker. Ik kan nu gelukkig nog vertellen wat voor gevolgen pesten kan hebben.
Wat het doet als je iemand negeert of buitensluit. Dat is mijn drijfveer, mijn kracht om op te komen voor mensen die gepest worden.

Ik ben trots op mezelf en meer dan dankbaar voor de mensen van 113 zelfmoordpreventie. Zonder hen zat ik hier niet. Aan iedereen die nu nog in dat intense verdriet zit: Hou vol. Praat met iemand, of het nu een bekende is of een vreemde. Praat. Het is de eerste stap naar beter.

Ook jij kan iets doen om de mensen te helpen!!

Via deze link kom je bij de actie van MEIJT. Tell Me About It... Bestel de pinnetjes en wordt die Mental Held die het verschil maakt voor mensen!!!

Praten over zelfmoordgedachten kan ook anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.