Ik wil je zoenen mag dat?
Lieve René,
Als oude vrijgezel van 73 jaar zat ik in de bioscoop en keek naar de film All of us strangers. Er is een scène waarin de twee mannen toenadering tot elkaar zoeken, een hand op een bloot bovenbeen, een voorzichtige kus. Ik kreeg het warm en ik smolt een beetje.
Allebei de mannen zijn in mijn ogen bloedmooi dus ik vond het allemaal prachtig en terecht, maar waarom kreeg ik het zo warm? ‘Ik wil dit ook,’ schoot er door mij heen.
Maar ik strafte mijzelf onmiddellijk af door te denken: ‘Wie wil er nou zoenen met zo’n ouwe kerel?’
Ik parkeerde mijn gedachten en gaf al mijn aandacht aan de prachtige film. Op weg naar huis moest ik tòch weer denken aan dat kussen. Waarom ben ik toch zo streng voor mijzelf? Waarom ben ik vaak bang dat ik verkeerd begrepen word als ik tegen een jongere man zeg dat ik hem mooi vind?
Een paar dagen later kwam het antwoord. Bijna uit het niets. Een jonge man van 52 jaar ging voor mij staan en zei: ‘Ik wil je zoenen, mag dat?’
Ik keek hem ongelovig aan. ‘Mag dat?’ Hij antwoordde: ‘Ik denk dat jij heel goed kunt zoenen!’
Ik was verkocht. Het ging heel vanzelfsprekend, en het was fijn en mooi. Net als in de film. Ik voelde mij een ongelofelijke mazzelaar.
Warme groet, Jan-Simon.
Lieve Jan-Simon,
Wat een emoties roept jouw schrijven bij mij op. Ik zag ook 'All of us strangers' en was tot tranen geroerd, niet alleen door de verhouding tussen de twee bijzondere mannen, maar ook door het verhaal.
Het terugvinden van een connectie met je ouders, de eenzaamheid en het surrealistische gegeven: wat was hier nu gebeurd? Het wierp me op mezelf terug. Mijn connectie met mijn ouders. Wat is realiteit?
Hoe herinner ik me hen?
En dan -in relatie tot jouw kusverhaal- mijn huidige leven: zeventig jaar. Ben ik nog kusbaar, knuffelbeer die ik ben? Ik voel graag een aai, een hand op mijn schouder. Een kus. En ja, het komt voor. En dan ben ik ineens weer achttien of veertig of …
Wat zeuren we over leeftijd… alhoewel, ons lichaam laat ons steeds vaker haarfijn voelen in welke jaren we zitten…
De jaren van teveel informatie overal vandaan, gemanipuleerd of niet. De jaren van “doet-ie ‘t of doet-ie ‘t niet?”. De Jaren van “je bent zo jong als je je voelt”. Ammehoela. Dat bepaal ikzelf toch nog wel even.
Ik zeef mijn eigen waarheden wel overal uit én als ik een smakelijke jongeheer voorbij zie komen… dan fantaseer ik zelf wel hoe verder… toch?!!
Kus. René
Jan-Simon Minkema en René Roza
Samen hebben zij op de vijftiende van de maand hun eigen item. Zij ZIEN namelijk van alles, maar hebben allebei hun eigen blik op de wereld. De briefwisseling die hieruit voorkomt is elke maand te lezen hier bij ZIEN. Ze zijn dan wel beide 70+, maar nog lang niet uitgeschreven.
Reactie plaatsen
Reacties
Doorgaan!!!
Gewldig om zo'n briefwisseling te lezen. Ik ben benieuwd naar het vervolg. En jullie zijn allebei heel mooie, knuffelbare mannen! 💕
Ik ben blij verrast om jullie samen te zien‼️
Prachtig! Ben benieuwd naar nog meer briefwisselingen!
Wat een mooi begin van een briefwisseling mannen! Al ben ik in mijn fifties, de vergankelijkheid en met name de onzekerheid is herkenbaar. Maar is dat laatste niet van alle tijden
Met enorm veel genoegen gelezen,. M.x
Aandoenlijk om lezen; blijf ‘houden van, koester de gevoelens/er staat geen leeftijd op.
Liefs van Ivonna 🌹
Waarom maken we het onszelf zo moeilijk? En waarom vullen we de antwoorden in op de vragen die we zelf stellen? Geniet van het mooie wat op je pad komt.
Vooral na het lezen van deze briefwisseling. 2 mooie mannen op leeftijd. Onzeker? Misschien. Is van elke leeftijd. Beide mannen mooi zoals ze zijn.