Column | Stille strijd

Kunstwerk ‘Stille Strijd’ roert het studentenhart van Groningen

‘Stille Strijd’ is niet zomaar een beeld; het is een hele krachtige boodschap die de stad vraagt om begrip voor jongeren met mentale problemen.

Het beeld zal van 15 tot en met 29 januari in Groningen te zien zijn en is niet alleen een visueel spektakel. Het fungeert ook als symbool voor een donkere realiteit die niet genegeerd mag worden. In het hart van het levendige studentenleven in Groningen wil ‘Stille Strijd’ de dialoog starten over depressie en zelfdoding onder jongeren. Absoluut een zorgwekkende kwestie die een schaduw werpt over de jeugdige vitaliteit van de stad.

De locatie, naast de A-kerk, is een symbolische keuze. De kerk is eeuwenoud en is getuige geweest van vele veranderingen in de stad en biedt een decor voor dit thema dat helaas even tijdloos is als de stenen muren van de kerk lijken te zijn.

Zelfdoding is de voornaamste doodsoorzaak bij jongeren onder de dertig. Dat zijn harde feiten. En gezien de grote populatie studenten in Groningen, draagt de stad een zware last met een aantal zelfdodingen dat aanzienlijk boven het gemiddelde ligt. Juist in deze stad is het van cruciaal belang om het gesprek over mentale gezondheid gaande te houden.

Vorige week ging ik even snel een NS-fiets halen op het station. Ik werd aangesproken door Harm. ´Zijn die dingen nou nog een beetje stevig?’ Een mooie opening voor een gesprek dat over iets heel anders ging. Harm vertelde me dat hij sinds een jaar op straat woonde. Hij had het koud. Hij vroeg me of ik iets kon missen. Behalve sigaretten had ik niks bij me, dus ik gaf hem die.

En mijn aandacht. Ik vroeg hem of hij behoefte had om even te gaan zitten en zijn verhaal te kunnen doen. Ik luisterde toen hij vertelde over zijn vriendin. Zijn dochtertje. De wiegendood. En hoe hij vervolgens zijn vriendin levenloos aantrof. Hij raakte aan de drank, kwam op straat terecht. Ik wilde hem mijn handschoenen geven. Die weigerde hij, mijn aandacht was al meer dan hij normaal gesproken kreeg. Of misschien vond hij de regenboogkleurtjes een beetje te... wie zal het zeggen.

Waarom "Stille Strijd"? Voor mij, omdat kunst de kracht heeft om emoties te verwoorden waar woorden tekortschieten. De roep om aandacht, die voor een jong mens soms moeilijk te uiten is. Laten we deze boodschap omarmen en de stilte doorbreken.

*