Column | Verdronken. Who gives a fuck

Vijf mensen zijn verdronken. Goed zo, zijn we daar vanaf.

Mensen. Van vlees en bloed. Zijn verdronken. Hartstikke dood. Hadden ze maar thuis moeten blijven. Ze zaten op een bootje in een ijskoude nacht op een ijskoude zee en probeerden het Kanaal over te steken.

De reden? Who gives a fuck! Vijf mensen zijn verdronken! Nog eens zeventig raakten te water. Hele families met kleine kinderen. Het water van het Kanaal is op dit moment ongeveer negen graden Celsius. Er liggen kleine kindjes zwaar onderkoeld op de intensive care. As we speak. Eindelijk eens goed nieuws.

Vijf mensen zijn verdronken. Mooi. Dat zijn al vijf asielprofiteurs minder. Kinderen zijn hun ouders verloren. Mooi. Morgen op de voorpagina’s van alle Afrikaanse kranten graag. Vijfenzeventig mensen hebben doodsangsten uitgestaan. Doen ze zelf. Domme idioten.


Mijn maag keert zich om bij het lezen van de reacties onder het nieuwsbericht, tot het punt van letterlijk kotsen. Het is schokkend hoe sommige mensen zo’n enorme tragedie durven te bagatelliseren. De kou in hun woorden voelt nog intenser aan dan het water van het Kanaal.

Je kunt het ze niet kwalijk nemen, de doorsnee Nederlanders die met een dekentje op de bank hun favoriete roddelblad aan de kant flikkeren om te kunnen applaudisseren als Geert Wilders op tv roept dat de asieldwangwet verworpen moet worden. Door hun aangeboren bekrompenheid kunnen ze zich geen enkele voorstelling maken van hoe het is om huis en haard te moeten achterlaten. Als een veel te klein bootje op een ijskoude zee de enige uitweg lijkt. Hoe kunnen ze ook? Ze hebben wel wat beters te doen dan zich inleven in hun medemens. Morgen komt de nieuwe leesmap.

Te midden van deze schokkende en harteloze reacties schuilt een diepere realiteit voor deze mensen. Velen kwamen uit Syrië, een land dat al jaren wordt verscheurd door een verwoestende burgeroorlog. Miljoenen mensen zijn gedwongen hun huizen te ontvluchten, op zoek naar een veilig onderkomen. Achter de cijfers en statistieken en onmenselijke krantenkoppen over een tsunami van gelukszoekers, schuilen menselijke tragedies en een niet voor te stellen wanhoop.

Het is van cruciaal belang om deze vluchtelingen niet te reduceren tot ‘een probleem’, maar hun verhalen te begrijpen. De oorzaken van hun migratie zijn complex en worden vaak gedreven door geweld, onderdrukking en de zoektocht naar een betere toekomst voor henzelf en hun families.

*

Hoe je zonder woorden alles kan vertellen...