Sport | VIEZE KANKER HOMO!!

FC Twente gaat ingrijpen na de homofobe spreekkoren en dat is een mooi en dapper besluit!

Een stel overjarige kinderen terugfluiten is namelijk best ingewikkeld. 
Je ziet het op het schoolplein, het kind die het opneemt voor iemand die wordt gepest, is vaak binnen afzienbare tijd zelf de klos.
Overigens gebeurt dit bij 'volwassenen' nog steeds. We noemen het dan alleen niet pesten maar een meningsverschil. 
Caroline van der Plas neemt het op voor de boeren en ze krijgt een bak stront over zich heen wat bijna een nieuw stikstofprobleem veroorzaakt. 
Hoewel dit tegenwoordig vaak anoniem door een stel toetsenbordridders gebeurt, is de impact hetzelfde. Zelfs als je Caroline van der Plas heet en inmiddels een dikke huid hebt, het raakt.

Als voetbalclub heb je natuurlijk een verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid voor alle mensen in het stadion waarvan je de veiligheid moet waarborgen.
Niet alleen maar van die paar honderd die discriminerende leuzen zingen, maar ook voor die puber met zijn moeder, nog diep in de kast.
Ook voor die supporter die net zijn laatste chemotherapie heeft gehad en is uitbehandeld.
Ook voor die kinderen van die supporters die al jong worden blootgesteld aan zware discriminatie en racisme.
En natuurlijk ook voor de voetballers op het veld.
Die verantwoordelijkheid is groot, dus het besluit het niet meer te tolereren is een hele goeie. Handhaven is natuurlijk een lastige, maar als het besluit staat, wordt handhaven uiteindelijk ook makkelijker.

Ik sprak enkele weken terug met een supporter over deze spreekkoren. Ik vroeg hem waarom dit soort spreekkoren zo enorm kwetsend moeten zijn. Het antwoord was al even schokkend als voor de hand liggend; ‘Als ik VIEZE KANKER HOMO roep, vinden mijn vrienden dit leuk en daarom doen we dat.’
Ik heb de knul kennelijk vol walging aangekeken, want hij werd er een beetje ongemakkelijk van.
‘Ja wat!’
‘Mijn broer was negenenveertig. Vier maanden voor zijn dood kreeg hij de diagnose kanker.’
Ik heb hem nogmaals doordringend aangekeken en zag dat hij schrok van mijn opmerking. 
‘Nog dagelijks moeten mijn ouders dealen met het idee dat zij hun kind zijn verloren. En je vrienden vinden dit leuk? Je had het van mijn broer mogen overnemen. Al is het alleen maar om je te laten voelen dat kanker allesbehalve leuk is.’
De knul keek me aan; ‘Ja maar zo bedoel ik het niet.
‘Nee, maar zo zeg je het wel. En zo zingen jij en je vriendjes het ook en dat raakt. En dat raakt niet alleen mij.’

Ik heb me na dit relaas omgedraaid en ben weggelopen.

*